Twintigers ontberen jeugdige wildheid

De jongens van The Story maken toegankelijke, melodieuze postbop, waar ook hun ouders en hun grootouders met instemming en plezier naar kunnen luisteren. De set wordt grotendeels met akoestische instrumenten gespeeld, hier geen effecten, noise, loop station of andere elektronica, nee, gewoon het ouderwetse ambachtelijke handwerk. Pas op het eind van het concert klinken er progressievere en experimentelere klanken in de vorm van freejazz en worden noisegeluiden toegevoegd aan een solo van pianist John Escreet.

Ingetogen

Eigenlijk had The Story met het laatste nummer en de toegift moeten beginnen en van daaruit de set moeten opbouwen. Maar de bandleden zijn erg bescheiden en een beetje timide. Elk van hen mag gedurende de avond even het woord voeren en een song aankondigen en daarbij kunnen ze hun dankbaarheid tegenover het publiek niet genoeg benadrukken. De jeugdige bravoure en onstuimigheid die je zou verwachten bij twintigers is aan hen niet besteed. Het in vuur en vlam zetten van deze jazztempel is van hen te veel gevraagd.

Het ‘scherpe randje’ dat de folder van het Bimhuis belooft bij deze eigentijdse jazz, valt moelijk te ontdekken. Alles klinkt heel gepolijst en fatsoenlijk. Heel volwassen ook. De muziek is allemaal van de hand van de muzikanten zelf en staat op hun debuutalbum The Story. Een aantal nummers is gloednieuw en wordt volgens hen uitgeprobeerd op het publiek, waarbij je natuurlijk wel moet bedenken dat ze er al een hele tour op hebben zitten. Alle bandleden hebben bladmuziek of notitiemateriaal voor hun neus liggen, maar uiteraard is er ruimte voor improvisatie.

Origineel pianospel

Uitblinker en aandachttrekker van de avond is Escreet. Met zijn geheel eigen handschrift vertelt hij hele verhalen via de toetsen. Zijn spel toont vele mogelijkheden van muzikale expressie. Alsof hij een ouderwetse, handmatige typemachine bedient, hamert hij met twee vingers op het klavier, om vervolgens brede, lyrische lijnen te trekken naar het hoge register. Eerder dit jaar was hij al in het Bimhuis te vinden met zijn eigen band The John Escreet Project. Hij wordt als veelbelovend bestempeld, maar lijkt die belofte nu al in te lossen.

De twee saxofonisten in de band spelen fraai samen. De tenor van Samir Zarif en alt van Lars Dietrich kleuren prachtig bij elkaar en geven een rijk, breed klankbeeld met vloeiende verbindingen. Aan halsbrekende toeren wagen ze zich echter niet. De enige die zich eventjes woest laat gaan is drummer Greg Ritchie. Hij mag aan het eind van het concert een drumsolo nemen en geeft die op agressieve wijze gestalte. Zack Lober speelt zowel elektrische basgitaar als contrabas en zet af en toe een funky groove in, maar drukt die niet door. Deze jongens ruiken wel aan het avontuur, maar zijn te bedeesd om er vol voor te gaan. Meer durf en ziel was welkom geweest.