Psychedelische rock met een dosis pop
.
Lost in Nowhere
Een groot deel van de nummers doet soms denken aan lange jams waarbij het klinkt alsof de heren muzikanten de wereld om hen heen vergeten en helemaal één worden met de muziek. In het nummer Nowhere Again zeggen ze het zelf ook: “We know we’re lost in nowhere now.” Vaak monden zulke goedbedoelde initiatieven uit in ondoorgrondelijke, niet-luisterbare draken van nummers maar het knappe aan Now Here is Nowhere is dat de nummers goed in het gehoor liggen. Ondanks de wat psychedelische inslag zijn de nummers goed te volgen en wekken ze je interesse op. Het blijven nummers met een poprandje, want naast Pink Floyd proef je hier en daar ook een vleugje Flaming Lips en New Order (ten tijde van Get Ready).
Niet sterk genoeg
Is er dan niets verkeerd aan deze debuut-cd? Jawel. Na een paar luisterbeurten worden de nummers wat saai. Muzikaal gezien weten de oorspronkelijke interesse en vervoering niet vast te houden en zo krijgt Now Here is Nowhere na verloop van tijd een net-niet sfeertje. De woorden ‘herhalende brij’ zijn te hard maar komen wel in de richting. De liedjes zijn net niet psychedelisch genoeg om je helemaal mee te voeren naar hogere sferen en net niet sterk genoeg om te blijven boeien. Het is absoluut geen slechte cd maar de woorden ‘de nieuwe Pink Floyd’ verdienden The Secret Machines niet. Hun live-shows schijnen echter wel erg goed te zijn, dus hou de concertagenda’s in de gaten.