Eigenzinnig en met plezier afwassen

De ‘hitgevoeligheid’ bij de Nits is terug. Dat zou je kunnen concluderen als je Doing The Dishes hoort. Voor wat dat waard is, want met dergelijke terminologieën zijn Henk Hofstede, Robert Jan Stips en Rob Kloet absoluut niet bezig. Ze doen al meer dan drie decennia lang exact waar ze zelf zin in hebben. Hun vorige wapenfeit is een goed, tegenstrijdig voorbeeld van die Nits-kameleon. De composities op dat prachtige, uiterst rustige Les Nuits, namelijk bleken somber van toon. Somberder dan ooit eigenlijk. Maar toch, ook de andere kant van het muzikale spectrum blijkt dit trio met bijzonder veel gemak te vertolken. Want Doing The Dishes zorgt misschien wel voor het meest uptempo album ooit van deze veelzijdige Amsterdamse band.

Up-tempo, gevarieerdheid en vrolijkheid

Tijdens het beluisteren van deze cd ga ik daarom meerdere malen ongeveer twintig jaar terug in de tijd. Terug naar de tijd waarbij up-tempo, gevarieerdheid en vrolijkheid wat meer gemeengoed waren voor de Nits. En hun live-dubbelaar Urk (1989) is daar wat mij betreft een prachtig voorbeeld van. Nummers als J.O.S. Days, Pelican & Penquin en Telephone Song zorgen bij mij nog immer voor een gulle glimlach op het gezicht en een hart gevuld met blijmoedigheid. Als je alleen al hoort hoe men in Rusland reageert op deze muziek, dat is toch prachtig? Maar ook die andere kant van de Nits wordt op Urk prachtig neergezet. De uitvoeringen van Two Skaters en Dapperstreet zorgen mijns inziens voor de mooiste nummers die ze ooit maakten. Nits combineren op Urk een hoog muzikaal niveau met een prachtig gevoel van weemoed. En die combinatie zorgt wat mij betreft voor de onschatbare waarde die de muziek van deze band al jaren lang kenmerkt. Het maakt dat je keer op keer weer geraakt wordt. Negentien jaar na Urk is er Doing The Dishes. Een heerlijk onbezonnen album die datzelfde gevoel weer perfect naar boven haalt. Uit de losse pols gemusiceerd, maar eigenzinnig als altijd. De opener No Man’s Land is eigenlijk de blauwdruk voor de ronduit vrolijke aanpak van afwasnummers zoals op dit album te horen zijn.

Zingen als Dylan

In The Great Caruso rocken de Nits rauwer dan ooit. En nog wat… Verdorie, dat ik dat nooit hoorde! Henk Hofstede begint steeds meer te zingen als Bob Dylan. Neem het nummer Lenin and the Wounded Angel als een van de treffende voorbeelden. The Flowers is de eerste single van het album. Een werkelijk prachtig lied over bloemen op het graf van soldaten. “Ze loopt over de sneeuw, bloemen in haar hand. Wandelend naar de grafsteen van de jongen die sneuvelde in een oorlog, ergens in een woestijn. “ Zeer treffend.

Maar als gezegd; de toon van het album blijkt over het algemeen positiever, vrolijker en wat losser van aard. Dit album heeft veel prachtige up-tempo nummers, veel zwierige rock à la The Waterboys (zoals Five & Dime, en Yesterday). In Dutch Fields is country-achtig, Moondog een echte, lekkere ‘rampestamper’, Mrs. Sunlight lijkt gestolen te zijn uit de Crowded House-collectie. The Twins een good ol’ rocker… En tja, ze kunnen het niet laten, ook de Zappa-referentie ontbreekt niet (I’m a Fly).

Oh ja, meerwaarde voor de i-Tune’ers onder ons: Is It Me?, A Dentist In Germany en Kitchen zijn de drie extra nummers die je krijgt als je het album download. Het kan niet op, de Nits zijn helemaal terug. Dit is afwassen zoals je dat voor altijd het liefst zou willen doen: met veel plezier en lekker eigenzinnig.