The Mars Volta

Er zijn van die platen waar je ineens verliefd op wordt. De-Loused in the Comatorium van The Mars Volta was zo’n gevalletje liefde op het eerste gezicht voor mij. De waanzinnige mix van alle denkbare stijlen, het artwork, het belachelijk snelle tempo, de afro’s van Chicano’s Cedric Bixler-Zavala en Omar Lopez-Rodriguez… Wow. Ik was verkocht. De dynamiek en de grootse gebaren van Led Zeppelin, maar dan zo maniakaal als grindcore, tot in de laatste vezels gedrenkt in adrenochroom.

In interviews heeft The Mars Volta wel eens gezegd dat ze De-Loused in the Comatorium maar een beetje een puberaal album vonden. Ze konden veel beter en maakten vervolgens twee platen die onnavolgbaar waren, zowel in positieve als in negatieve zin. Frances the Mute heeft swingende salsastukjes en prachtige melodieën en zanglijnen, maar vrijwel ieder nummer eindigt met lange stukken vol nutteloze bliepjes, ruis of gewoon herrie. Opvolger Amputechture heb ik nog nooit helemaal uit kunnen zitten. Ik snakte naar gewoon liedjes. Oké, misschien niet avant-gardistisch verantwoord, maar het deed me pijn dat zulke geweldige muzikanten zo koppig moeilijk wilden doen.

Strak en venijnig

En nu is er The Bedlam in Goliath. Al na een paar keer draaien bemerkte ik dat ik dingen mee wilde zingen. De nummers hebben zowaar een begrijpelijke structuur! Er is een nieuwe drummer gevonden die niet elk gaatje dichttimmert met honderd verschillende breaks, maar gewoon strak en venijnig tekeer gaat. Cedric zingt hoger en feller dan ooit en Omar wordt op gitaar (weer) bijgestaan door John Frusciante van de Red Hot Chili Peppers. De band klinkt nog steeds ouderwets geflipt en snel, maar is eindelijk weer goed te volgen.

Dodelijke driehoeksverhouding
~

Het verhaal achter The Bedlam in Goliath is misschien nog wel vreemder dan de muziek. Tijdens het toeren speelde de band met een soort ouijabord, gekocht in een curiosashop in Jeruzalem. Naar eigen zeggen riepen ze een hardnekkige geest op die telkens weer hetzelfde verhaal vertelde: over een dodelijke driehoeksverhouding tussen een man, een vrouw en haar moeder. Van verhalenverteller transformeerde de geest in agressor. Hij begon meer aandacht op te eisen, uitte dreigementen. En mysterieuze dingen begonnen te gebeuren. Een overstroming in de studio, een technicus die gek werd, vele verdwenen opnames. Het werd een waar gevecht om de plaat af te krijgen. De computer had kuren, wiste takes, mixte alles dwars door elkaar. Alleen door een strikt regime van rust, reinheid en regelmaat werd The Bedlam in Goliath toch afgemaakt. Het ouijabord is begraven, de geest verdwenen. Of toch niet?

Duistere onderstroom
De nieuwe plaat klinkt namelijk een tikje sinister. Ook meer poppy en swingend dan ooit tevoren, maar dan wel met een duistere onderstroom. Het muzikale equivalent van een stevig potje exorcisme. Er komt regelmatig een saxofonist voorbij die wel bezeten lijkt, en uit alle hoeken en gaten van het album duiken vervormde stemmen op. Alsof poltergeist Goliath stiekem toch in de mix is gekropen. Het geestverhaal is een leuke begeleider voor dit album, maar het artwork en de teksten sluiten allemaal net iets te mooi aan op dit ‘opgedrongen’ thema. Ach, ook zonder spoken spreekt de muziek voor zichzelf: The Mars Volta is er eindelijk weer in geslaagd om een consistent en zelfs vrij toegankelijk album te maken. Nog steeds intens en uitzinnig, absoluut. Maar je hoort nu net zoveel controle als experimenteerdrift, en dat is een griezelig knappe prestatie.

The Mars Volta speelt op 6 maart in 013 in Tilburg.