Wel vrolijk, niet gegrepen

En dat ligt niet eens zo aan de composities. Die zijn ongeveer net zo goed als die op het debuutalbum. Het ligt wat mij betreft meer aan het gebrek aan spontaniteit in de opnamekwaliteit van die composities. Het klinkt allereerst namelijk allemaal te netjes, te gestileerd, te dicht gesmeerd, te ‘we moeten van de platenmaatschappij een toegankelijker geluid neerzetten’. Misschien is dat laatste helemaal niet waar, zeker waar is echter dat het geluid van The Magic Numbers te vol is geworden. Daardoor klinkt het allemaal te bedacht en minder spontaan. In tegenstelling tot op het bevlogen debuut, mis je daardoor op Those the Brokes ontegenzeglijk dat extra schepje.

Allemaal één minuut te lang

Toch, opener This is a Song en single Take a Chance zijn onmiskenbaar goede nummers. Maar vaak slaat de verveling een beetje toe, de nummers zijn sowieso eigenlijk allemaal minstens één minuut te lang. Iets wat op dat debuut nooit echt stoorde, is nu soms wel irritant geworden. Halverwege Carl’s Song wil je graag doorzappen. Doodzonde eigenlijk, want het album begon zo lekker deinend. De rustige songs Slow Down (The Way It Goes) en All I See zijn eveneens een beetje saai. Take Me Or Leave Me is wel mooi met Spectoriaanse strijkers aangezet, maar door de lengte ook weer een beetje meeldraderig. Gelukkig maakt het up-tempo Runnin’ Out (met mooi ritme!) die saaie nummers weer goed. Ook Most of The Time en You Never Had It laten de band horen die we van het debuut kennen.

Vrolijk ben ik er uiteindelijk wél door geworden. Want nog steeds zijn de liedjes van The Magic Numbers een perfect remedie voor als je even ‘iets minder lekker’ in je vel zit. Maar gegrepen ben ik dus niet. In tegenstelling tot bij dat waanzinnige debuut.