Muziek / Album
Alhoewel The Long Winters geboren werd in New York, groeide de band op in good ol’ Seattle. En dat is op Putting The Days To Bed te horen. Waarschijnlijk door de gitaren, maar ook door de zangstem van frontman en kartrekker John Roderick, die nog het meest de feel heeft van Buffalow Tom en Paul Westerberg. Kregen Roderick en consorten op de vorige platen nog hulp van Ken Stringfellow, op dit album is geen spoor te vinden van de Posie. Jammer, want deze cd ontbreekt het aan de balans tussen gevoelige melodielijnen en scheurende gitaren. De schoonheid van de ingehouden schreeuw, van het intrappen van het distortionpedaal. Nergens wordt er op het scherp van de snede muziek gemaakt. Begrijp me goed, de heren doen een goede poging, maar ik kan geen song noemen die raakt of iets meer losmaakt dan de neiging thee te gaan zetten. Helaas.
Dit album wordt beter na meerdere draairondes, maar komt nergens écht van de grond. Teaspoon en Honest zijn nog de meest voor zichzelf sprekende nummers en de enige twee die ik mezelf in de rij voor de kassa hoorde hummen. Al met al blijft The Long Winters een sympathieke band en hebben hun liedjes wat mij betreft stuk voor stuk bestaansrecht. Putting The Days To Bed kun je er gewoon altijd wel bij hebben, maar er vijftien euro voor neertellen bij de platenboer zou ik niet zo snel doen. Hoogstens als een cadeautje voor een irritant broertje dat alles al heeft.
Eerste liefde, grote liefde
recensie: The Long Winters - Putting The Days To Bed
Een eerste echte liefde vergeet je nooit. Afgelopen winter (hoe toepasselijk, want het was een lange winter) hoorde ik voor het eerst The Long Winters. Een vriend had voor mij als openingstrack een nummer van When I Pretend To Fall uit 2003 op een verzamelceedeetje gezet. Het album Scared Straight werd voor lange tijd mijn anthem bij het opstaan, ‘s ochtends vroeg als het buiten nog donker was en de kamer veel te koud. Nu is er dan een derde cd, Putting The Days To Bed.
~
Niks mis
~
Dit album wordt beter na meerdere draairondes, maar komt nergens écht van de grond. Teaspoon en Honest zijn nog de meest voor zichzelf sprekende nummers en de enige twee die ik mezelf in de rij voor de kassa hoorde hummen. Al met al blijft The Long Winters een sympathieke band en hebben hun liedjes wat mij betreft stuk voor stuk bestaansrecht. Putting The Days To Bed kun je er gewoon altijd wel bij hebben, maar er vijftien euro voor neertellen bij de platenboer zou ik niet zo snel doen. Hoogstens als een cadeautje voor een irritant broertje dat alles al heeft.
Kalverliefde
Ik heb de verzamelaar van de afgelopen winter nog maar eens afgestoft. Mijn eerste liefde blijft nog steeds mijn grote liefde. Met Putting The Days To Bed is niets mis, maar voor het beluisteren van Scared Straight zou ik, als ik u was, toch maar eens een blokje omlopen.
