Dubbele espresso

Met een originele mengelmoes van stijlen, terecht door veel mensen vergeleken met het werk van the Avalanches, bewijst deze groep maar weer eens hoe schijnbaar simpel de werking van popmuziek kan zijn onder het motto: wij maken pakkende liedjes en jullie worden daar allemaal heel erg blij van. En dat hoeft helemaal niet met een mega-dure-superdeluxe productie, je hoort eerder het rauwe van de live-performance of de garage terug. The Go! Team piept, kraakt, knalt, sampled en schuurt alsof het niets kost. Met een keur aan simpele doch zeer doeltreffende melodietjes.

Shirelles, get your freak on!

Hoor ik daar ineens een panfluit of een blazerssectie, zijn dit The Shirelles, die naar de laatste plaat van Missy Elliott hebben geluisterd en dachten: dit kunnen wij ook? Is dit een Bob Dylan als een gek blazend op zijn mondharmonica, die in Tarantino’s Jackie Brown is terechtgekomen? Een opgefokte jaren zeventig-versie van het Franse Air of een neurotisch arrangerende Burt Bacharach?

Arrogant

Ik zou niet weten hoe je The Go! Team zou moeten omschrijven en dat is precies waar het gezelschap erg trots op is. Zij willen zich losweken van de gangbare Britse indie-band-scene, zo blijkt uit een interview op het web. Het gaat allemaal om het verrassen van mensen en het komt er volgens dit gezelschap op neer dat een band als Keane hier niet toe in staat is. Ietwat arrogant, maar toch het is steengoed wat deze Britten ons voorschotelen.

Adrenalinestoot

En het album zit er op voordat je er erg in hebt. Vijfendertig minuten boordevol energie en inventiviteit doen aan als een klein kwartiertje. De spanning heeft niet de tijd gekregen om te verslappen. Thunder Lightning Strike is een adrenalinestoot van jewelste, de dubbele espresso van de popmuziek. Dit werkstuk verdient negen van de tien punten… en, kom op, nog een half punt extra voor een niet te onderdrukken glimlach.

Op 13 november staat The Go! Team op London Calling in Paradiso.