Hogeschool-kitsch

Kjellvanders muziek klinkt als een pastiche van de jaren ’80. Zelfs in dat decennium bespeelde men de synthesizers niet met zoveel oprecht pathos. En dus is je eerste reactie: dit meent hij niet, hij steekt de draak met de luisteraar. Tweede reactie: It looks like love won’t save us after all – je gelooft Kjellvander en je zingt het hem na. Want zijn album Radiola bevat op de gelukkigste momenten ware hogeschool-kitsch.

~

Ironie

Het ontbreekt Kjellvander evenwel niet aan ironie. Hij bracht eerder, naast een ep, het album Invasive Confusion uit onder de kolderieke naam Sideshow Bob. Ook vormt hij met oudere broer Christian het bedachtzame folkduo Songs of Soil. Dan is Kjellvander een uit de klei getrokken singer-songwriter, en geen synthpop-professor met glitterhandschoentjes aan.

Beter mét

Typerend voor Radiola is dat het album minder intrigeert wanneer de synths zwijgen en de indruk ontstaat dat er een gewoon gitaarbandje aan het spelen is – overdekt met een flinke dosis galm, dat wel. Je hebt nog wel een Pulpesque Frida and I, maar zo overrompelend als tijdens het eerste nummer van het album gaat Kjellvander nergens meer te werk. De cello speelt een steeds prominentere rol in de arrangementen en wordt dan dominanter dan de synthesizers en de strings. Vreemd genoeg begin je op dat moment terug te verlangen naar dat eerdere synthetische toetsengeluid. Omringd door kitsch, dan pas geloof je Kjellvander.