Liela, Liela, lieve Liela…

Weet je? Die Liela Moss, dat is me er eentje. Die kirrrrt als Kim Gordon, die schreeuwt als PJ Harvey. Die Liela is hitsig zoals Kim Wilde dat ooit was, zoals Shirley Manson dat nu zeker nog is. Ze is brutaal als Kim Deal en obstinaat als haar elf minuten oudere tweelingzusje Kelley Deal. Volgens uw recensent alles wat een man écht nodig heeft. U zult begrijpen, hij valt als een blok voor Liela Moss. Oh ja, wat hij bijna vergeet te schrijven, Moss zit in een bandje genaamd The Duke Spirit.

Ach dat bandje, dat bandje… zal ik er even heel kort over uitweiden? Over dat onder Moss’ vleugels acterende The Duke Spirit? Tja, in 2005 bracht deze rockgroep Cuts Across The Land uit, toen uiteraard ook al onder leiding van die goudblonde vrouw. Nee, dat u de verhoudingen even duidelijk op een rijtje heeft. Goed, dit Brits collectief – met de vurige, gepassioneerde dame – trapte eerder dit jaar hun tweede album Neptune de wereld in. Een cd overigens die is opgenomen met de welbekende Amerikaanse producer Chris Goss. Tja, u zult zich met mij zeer goed kunnen voorstellen dat Goss gewoon erg graag met Moss wilde werken. Samen met de andere bandleden fungeert de producer dus als ongetwijfeld zeer onderdanige begeleider van de nieuwe Britse koningin van de alternatieve rockscene.

Mag ik het daarom nog even verder met u hebben over Liela Moss? Die punkerchick met dat zachtroze randje? Die krijsende maar tegelijkertijd o zo tedere en lieve? Die knappe en ook waanzinnig ijzige stage-personality? Het is dat uw recensent al getrouwd is, anders zocht hij haar stante pede op, daar in dat pittoreske Engelse Cheltenham. Wat zou hij ter plekke dan graag luisteren naar de liedjes die ze uiteraard speciaal voor hem speelt. Zoals ‘You Really Wake Up The Love In Me’. En natuurlijk ‘Neptune’s Call’. Dan zou hij de bijgaande liefdesteksten met haar uitspellen en Liela’s treurige woorden over vergane liefdes juist voorgoed met eigen hand willen uitwissen. Dan zou hij zeker graag weten wat ze precies bedoelt met de uitspraak ‘Sadness can be a great trigger for the imagination’. Want té down en té depressief, neen, dat mag ze natuurlijk niet worden. Dan zullen er nooit meer juweeltjes zoals ‘This Ship Was Built To Last’ ontstaan, of ‘The Step And The Walk’, of ‘Send A Little Love Token’.

Goed, die liedjes schrijft ze dan wel veelal samen met ene Luke Ford en met ene Tony Butler, maar dat doet hier niet echt zoveel ter zake. Want iedereen weet toch dat Liela Moss ‘de band’ is? Och die Liela. Die lieve, lieve Liela…