Het geheim van The Coral

De eerste plaat van The Coral, die in 2002 uitkwam, was een openbaring in de Britse muziekwereld. Het titelloze album stond vol met allemaal vrolijke liedjes die werden gevuld met allerhande instrumenten om een standaard bandbezetting van gitaar, bas en drums heen. Het album hierna, Magic & Medicine (2003) en het minialbum Night Freak & The Sons of Becker schoten wat minder alle kanten op qua stijlen en hadden daardoor een wat constantere kwaliteit. Deze wat meer volwassen sound wordt in The Invisible Invasion voortgezet.

Van-alles-en-nog-wat-muziek

Het geluid van The Coral laat zich moeilijk omschrijven. The Coral heeft vaak veel weg van psychedelische pop- en rockbandjes uit de tweede helft van de jaren zestig, maar kent ook een snufje Beach Boys door smeuïge samenzang en surfgitaartjes. In het liedje The Operator op de nieuwe cd zit een orgeltje dat direct doet denken aan ska-band The Specials. Een hedendaagse band waarmee The Coral mee kan worden vergeleken is Gomez. De overeenkomst met deze band zit vooral in het combineren van verschillende stijlen, maar ook de zang en de instelling van beide bands zijn wel te vergelijken. Zanger James Skelly stelt dat in zijn visie er geen regels zijn bij het maken van muziek; als het goed klinkt, is het ook goed. Die opvatting van muziek is duidelijk terug te horen op The Invisible Invasion. Ondanks dat The Coral nergens op lijkt is het toch ontzettend leuk om naar te luisteren.

Sfeervol en mysterieus

Bijzonder aan The Coral is dat ze in de verschillende liedjes steeds heel veel sfeer weten op te roepen. Een flink aantal van de liedjes op The Invisible Invasion klinkt een beetje dreigend en mysterieus, andere liedjes zijn heel erg vrolijk zoals de single In The Morning of wat melancholiek zoals Far From The Crowd. Ondanks de verschillende stemmingen is The Invisible Invasion de meest samenhangende plaat van The Coral tot nog toe. De teksten in de liedjes zijn vaak wat raadselachtig. Je kunt wel een beetje bedenken waarover ze gaan, maar het is niet echt duidelijk. De songs zijn soms gesitueerd op vreemde locaties zoals in een vallei (“Down the glen where the roses twine” – She Sings The Mourning) of op het dreigend klinkende Kill Devil Hill (So Long Ago). Dit past vaak mooi bij de wat geheimzinnige sfeer die je het hele album in zijn greep houdt. Je krijgt het gevoel dat The Coral een geheim heeft en dat de band dat via zijn cd met je wilt delen. Ze doen dat zo dat je moeite moet doen om er achter te komen wat dat precies is. Dat levert een mooie cd op die je steeds op wilt zetten om het geheim te ontcijferen.