Michelangelo’s uit Twente

Niets, toch? Met het gevaar om de metafoor te overstrekken: waarom zouden de Honkies niet mogen doen wat Michelangelo deed? Die wist uiteindelijk ook de grenzen van het oude te ontstijgen. Maar wat is precies datgene dat de Honkies willen ‘emuleren’? “Het is een bepaald gevoel”, zegt voorman Lawrence Mul over de muziek die hem inspireert, “de uitstraling van met name de frontmannen” die indruk hebben gemaakt. Mannen als Jim Morrison en Iggy Pop dus, die hun band verrijkten met veel meer dan hun zang alleen. En als je Mul met ontbloot bovenlijf over het podium ziet razen weet je dat hij het meent. The Bloody Honkies lijken in de huid te willen kruipen van Iggy Pop; Niet dat die zo mooi is, maar de pure levenskracht die hij uitstraalt heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Dat gevoel – “always loose!” zoals de Honkies het genoemd hebben – is het doel van de band, en daarin slagen ze in ieder geval op het podium, getuige het platencontract met Sonic Rendezvous dat ze (naar eigen zeggen) dankzij hun roemruchte optreden op Noorderslag dit jaar sloten.

Genreregels

De Honkies hebben hun muzikale voorbeelden nauwkeurig ontleed voor de nodige inspiratie. Gitarist Wout Kemkens zegt bijvoorbeeld zo eenvoudig mogelijk te willen spelen, omdat dat voor hem het beste resultaat oplevert. En inderdaad, er zijn geen ingewikkelde solo’s of al te tegendraadse noten die zijn prima bluesrockspel ontsieren; maar er zijn dus ook geen instinctieve escapades. Ook de andere bandleden conformeren zich op dezelfde wijze aan het collectief en de gekozen stijl, waardoor The Gospel of… soms muzikaal wat veilig aandoet. Ook al is het resultaat een overtuigende en volwassen rockplaat, juist wat dat betreft had hun debuut wel wat meer loose gemogen; alleen zanger Lawrence Mul perst in de studio alles uit zich zonder ook maar ergens door genreregels ingetoomd te worden. Zijn grote scheur neemt de band continu op sleeptouw naar grotere hoogten. Zo hoort het eigenlijk ook, voor een band met de voornoemde stamboom.

Met hun energieke podiumact en rücksichtsloze rock wisten de Honkies, niet geheel onverklaarbaar, Eric Corton voor zich te winnen. Dankzij diens inzet als presentator van VPRO’s 3voor12 konden de Honkies dit jaar op flink wat media-aandacht rekenen, en beschikten ze in de studio over een extra paar ervaren muzikantenoren. Wellicht mede door zijn ervaring is op The Gospel of… op knappe wijze de live-feel waar de band zo veel succes mee heeft intact gehouden, en het is vooral dankzij die intensiteit dat het album slaagt. Hopelijk weten Corton en de zijnen deze band verder onder de nationale aandacht te brengen, zodat The Bloody Honkies ook in het westen des lands de podia mogen betreden. Dat zou voor een Twentse band die zulke oerdegelijke rock maakt een ware prestatie zijn. Ik vermoed dat de verwende hoofdstedelijke muziekliefhebber dan zonder aarzeling zal constateren dat er voorbij Utrecht waarachtig iets boeiends gebeurt.

Oprecht

Natuurlijk zitten de Bloody Honkies vaak op het dunne koord tussen imitatio en aemulatio: het gevaar van zo dicht op een muziekstijl zitten is dat je soms al te zeer in het idioom opereert, waardoor de genreregels de muziek gaan dicteren. Deze bleekscheten weten mij echter op de kritieke punten te overtuigen dat The Gospel of… geen droge stijloefening betreft maar het resultaat is van oprechte en intense beleving. En dan heb ik ze nog niet eens live gezien.