Niets om je voor te schamen

The Avalanche is een verzamelplaat van de liedjes die na Illinois op de plank zijn blijven liggen. En dat valt te horen. Niet zozeer omdat de plaat klinkt als een bijeengeraapt zooitje zonder verhaal, maar omdat het logisch is dat deze liedjes Stevens te na aan het hart hebben gelegen om ze niet uit te brengen. Want wat een juweeltjes storten tijdens het beluisteren van deze plaat je oor in.

Oase

Voor een liefhebber is dit album absoluut meer dan een compilatie b-kantjes. Zelfs de drie ‘nieuwe’ uitvoeringen van Chicago zijn een compliment aan het origineel, ook al is het dezelfde melodie, dezelfde tekst. Vooral de akoestische versie vergezelde me regelmatig op de repeat tijdens drukke en rumoerige treinreizen, als een oase van rust. En ach, als een oase van schoonheid, zo ontdaan van alle toeters en bellen.

Op de rest van het album zijn wél veel toeters en bellen te horen. Hier ook wederom een aantal korte instrumentale nummers en daardoor is te horen dat dit outtakes zijn. Op Illinois vormden deze zangloze stukken intermezzo’s die het thema ondersteunden. De reis door een staat. Hier lijken deze nummers eerder losse allegaartjes, die eigenlijk alleen een echt doel dienen als je de sfeer van Illinois in je achterhoofd hebt.

Minder intens

Hoewel ik dus enthousiast ben, denk ik toch niet dat ik iemand die nog nooit van Sufjan Stevens heeft gehoord zal aanraden om te beginnen met deze plaat. Het is duidelijk waarom de nummers het doel van het concept van Come On Feel the Illinoise niet dienden. Dat maakt de nummers an sich niet minder mooi, maar zorgt ervoor dat dit album als geheel niet zo intens is als Sufjans voorgaande platen. The Avalanche is buiten dat een plaat om je vingers bij af te likken. “Shamelessly compiled”: gelukkig wel.