Stevig rocken mag weer

Of het ligt aan de nieuwe drummer of dat de Stereophonics de huidige trend om te rocken wat achternalopen, een feit is zeker: deze nieuwe plaat is een welkome verrassing na de soms wel wat erg tamme albums Just Enough Education to Perform en You Gotta Go There to Come Back . Nadat de band uit Wales de twee sterk rockende albums Word Gets Around en Performance and Cocktails had afgeleverd zakte de passie van de band in en leek het erop dat zanger/gitarist Kelly Jones alleen nog maar rustige liedjes kon schrijven. Toch is het niet zo dat er helemaal terug is gegrepen op deze twee cd’s. De Stereophonics zijn door de jaren heen duidelijk gegroeid.

Agressie

Opmerkelijk is de aanwezigheid van invloeden uit de seventies (glam)rock van bijvoorbeeld Iggy Pop. In een aantal nummers zit mede daardoor veel agressie. Het zit in de stem die soms dreigend klinkt als Marilyn Manson, zoals in Doorman. Het zit in de gitaar, die de nummers met moddervette solo’s doorspekt, het zit in de rare geluidjes op de achtergrond die ook aan Amerika’s engste shockrocker doen denken. En de agressie zit zeker in de teksten. Dat Kelly Jones soms erg boos kan worden op een individu of groep mensen wisten we al door het nummer Mr. Writer (op Just Enough Education to Perform), dat gericht was aan leugenachtige Engelse muziekcritici. Nu zijn uitsmijters de lul (in Doorman) en ook Brother is niet echt een vriendelijk nummer. Dit nummer is gebaseerd op een ware gebeurtenis en dankzij de tekst hoef je niet te raden wat dat was:

“You walk right up to me,
Abuse me on the street,
Like a cannonball killing me.
You got it wrong brother, can’t you see?
Don’t push me brother!”

Totaal plaatje

Niet alle nummers zijn even agressief. Er is een goede balans gevonden tussen de harde nummers en de rustigere liedjes. Ook zijn er nummers met een meer op de liefde toegesneden onderwerp, zoals Devil en de single Dakota. Toch zijn ook deze nummers niet zoetsappig zoals op de vorige twee platen die soms wel erg lieflijk waren. Kelly Jones zegt het ook min of meer in het cd-boekje, de Stereophonics hebben een nieuwe sound, die uitermate plezierig is voor het gehoor. De plaat doet zijn titel (en ook het mooie snelle en hippe artwork) eer aan. Er is taal, seks, geweld en iets anders. Dat andere is de hervonden esprit van de band, die ervoor zorgt dat dit album op nummer 1 staat in de Britse albumlijst en dat Performance and Cocktails en Word Gets Around in de top honderd van beste Britse rockalbums van het blad Kerrang stonden. Een plaats die deze nieuwe plaat met ballen in de toekomst zeker ook verdient, omdat hij bol staat van het testosteron en de Stereophonics weer een tijdje met hun tijd mee kunnen.