Sons & Daughters

Er was eens een Schotse band met de naam Arab Strap. Tijdens een toer vertelt Adele Bethel aan haar bandgenoot David Gow dat het haar een leuk idee lijkt een band te hebben met de naam Sons & Daughters. Waarom? Volgens de verhalen droomde ze dat Bob Dylan in haar achtertuin The times they are a-changin stond te spelen. Bij de zin “Your sons and your daughters are beyond your command” werd Adele wakker, en die ene zin is altijd blijven hangen. David is enthousiast en na toetreding van Ailidh Lennon en Scott Paterson is de band geboren. Hun eerste cd Love Cup komt uit in zowel 2003 (bij Ba Da Bing) als 2004 (Domino). In 2005 volgt The Repulsion Box en begin 2008 verschijnt, na twee jaar schrijven en opnemen, de temperamentvolle opvolger This Gift.

Al vanaf het begin van hun bestaan bleek Sons & Daughters niet in één hokje te passen. De bandleden delen een liefde voor Johnny Cash en spelen ruige folk rock. Maar daarmee is niet alles gezegd. Op This Gift zijn twaalf nummers te horen die elk een perfecte mix vormen tussen meisjespop en country punk. De muziek is melodisch, maar tegelijkertijd flink ruw aan de randjes, uptempo en fris, maar toch soms zwaar en dramatisch. In 2006 toerde Sons & Daughters nog kort met Morrissey en dat zal ze zeker hebben geïnspireerd. Hun biografie vermeldt verder dat zowel de band als hun producer bleken te houden van Joe Meek, producer en songwriter in de jaren zestig, The Smiths en swingende meidengroepen van vroeger.

Bernard Butler maakt er popliedjes van

En die producer heet Bernard Butler (ex-Suede, ex-The Tears). Hij moet die invloeden zeker interessant hebben gevonden toen hij door Domino werd gevraagd om het album te produceren. Hij stemde in, maar alleen indien de band iedere kritiek die hij had zou aannemen. Naar eigen zeggen hoorde hij de passie en het drama in de nummers en wilde hij deze kanaliseren. De band zou volgens hem niet bang moeten zijn voor het schrijven van popliedjes. “Ik hoefde alleen maar naar buiten te halen wat er allang inzat.” Dat heeft zeker effect gehad. Waar de vorige albums van Sons & Daughters voornamelijk bestaan uit echte indie nummers en rommelige samenraapsels van instrumenten en enthousiasme, staan de liedjes op This Gift als een huis. Uitgebalanceerd, afgebakend en toegankelijk, maar zonder dat ruige en frisse los te laten. Het is alsof de band eindelijk volwassen is geworden.

Overduidelijk Brits, maar toch zo Amerikaans?

Nu is Sons & Daughters natuurlijk een Schotse en daarmee Britse band. Dit is zeker te horen in de muziek en uiteraard aan de accenten. Toch is een groot gedeelte van hun geluid onmiskenbaar Amerikaans. Adele’s stem doet denken aan de dramatische ‘wolvengehuilstem’ van Patti Smith, vooral in Split Lips, dat muzikaal zelfs op Because the night door Smith lijkt. Ook hoor ik stukjes van het vrolijke en bijna naïeve enthousiasme van The B-52’s voorbij komen. En laten we niet vergeten dat de basis van de groep in een tekst van Bob Dylan en een liefde voor Johnny Cash ligt. Voor wie erg van Britse muziek houdt, kan deze band daarom een beetje verwarrend klinken. Maar voor het eindresultaat doet het er gelukkig weinig toe. De twaalf nummers op This Gift zijn het allemaal meer dan waard gehoord te worden.

Wel is het niet voor niets dat ik alle nummers in een adem noem, want in principe klinken ze gelijk. Allemaal denderen ze door op hetzelfde drumtempo, begeleid door dat ene tamboerijntje en die hippie punk ‘aahooee’-roepjes. Desondanks is This Gift van Sons & Daughters verfrissender en aanstekelijker dan wat ik lang van onze Britse westerburen heb mogen horen.