Sol Seppy

Onlangs trad Sol Seppy in de Melkweg op in het voorprogramma van Sparklehorse. Diens voorman Mark Linkous heeft zich sinds enige tijd ontfermd over de in London woonachtige Sophie Michalitsianos, de eigenlijke naam van Sol Seppy. Ze was al te gast op de Sparklehorse-albums Good Morning Spider en It’s A Wonderful Life. Bij de eerste tonen van openingsnummer 1 2 van The bells of 1 2 zijn echter vooral de Múm-associaties niet van de lucht. 1 2 wordt voortgestuwd door een kinderlijke synthesizermelodie, al doet de zang van Sophie Michalitsianos iets af aan de vergelijking met Múm. Die is ook ijl, maar voller en minder breekbaar dan de zang zoals we die kennen van de IJslandse gezusters Valtýsdóttir.

Mazzy Star en 4AD

Naarmate het album vordert, sluipen er ook duidelijk andere referenties in de muziek. Mazzy Star is daar een van, maar er zijn ook raakvlakken met het typische geluid van de Britse platenfirma 4AD van midden jaren tachtig (Cocteau Twins, This Mortal Coil). Al is Sol Seppys muziek organischer en opgewekter dan die van de verzameling treurwilgen op dit label, dromerig blijven de klanken niettemin.

Onvoltooide sfeerschetsen

Er is veel aandacht voor sfeer op dit debuut, en maar weinig voor dynamiek. De onderlinge verschillen tussen de twaalf liedjes zijn echter groot genoeg om het geheel niet saai te maken. Soms klinken de nummers wel wat eenvormig of onvoltooid, zoals Love’s Boy. Ook het doordreinende Slo Fuzz komt niet echt uit de verf. Jammer dat deze twee tracks achter elkaar staan, waardoor de aandacht even verslapt.

Er blijft echter meer dan genoeg ruimte over voor tracks die wel zeer geslaagd zijn. Het schitterende Farewell Your Heart bijvoorbeeld, al eindigt dit nummer zeer abrupt. Ook Come Running en A to N stijgen ver boven de middelmaat uit. Een enkele uitbarsting in de vorm van het noisy Move en het gebruik van elektronica zorgen er bovendien voor dat het album voor het overgrote deel spannend blijft.

Enter one

Als dan afsluiter Enter one is aangebroken, ga ik alsnog helemaal om. De lichte smetjes verdwijnen naar de achtergrond en gewillig laat ik me betoveren door Soll Seppys sentimentele boodschap. Een groot tekstschrijver is Sophie Michalitsianos niet, maar de gloedvolle manier waarop ze de woorden “Fear not this light/we are of this light divine/welcome enter one” brengt, laat ze boven hun betekenis uitstijgen. Ik hoop dat het nog lang duurt voor het zover is, maar dit nummer mag op mijn begrafenis te horen zijn. Als dan aan het einde de zon ook nog opkomt, zit het helemaal goed. Halleluja.