Nieuwe Soda P valt tegen!
De trage, slepende melodieën en dynamische songstructuren waar het uit Beverwijk afkomstige trio Soda P bekend om staat; ze schitteren op nieuweling Hits the City door afwezigheid. Terwijl Soda P’s eerste twee ep’s en debuutalbum Downbuilt (2003) nog getuigen van liefde voor interessante, experimentele gitaarrockbands uit de jaren tachtig en negentig zoals Sonic Youth, Blonde Redhead, Dinosaur Jr en Sebadoh en de daaropvolgende postrock golf, doet de compacte poprock van Hits The City vooral denken aan bands als Death Cab for Cutie, Nada Surf en Pinback. Persoonlijk vond ik hun oudere materiaal een stuk interessanter.
Hits the city blijkt net als zijn voorganger geproduceerd door Corno Zwetsloot, en gemastered door diens nieuwe ‘vaste partner’ Alan Ward in de Electric Studio’s in Brussel. Het album is verschenen op het Amsterdamse Zabel label, waar bijvoorbeeld ook de Utrechtse postrockers van We vs Death en het Rotterdamse Mono zijn te vinden.
Knieval richting het grote publiek
~
Volgens de website van Soda P zou Hits the City niet alleen een reactie zijn op de lange intro’s en dito nummers van Downbuilt, maar ook op de veranderde maatschappij. Het klinkt cryptisch, maar waar het op neer komt is zoiets als dit: we hebben onze sound aangepast omdat `postrock met indie invloeden’ nou eenmaal voor geen meter aanslaat bij het grote publiek. Of zoals ze het zelf zeggen “we moesten verder”. Na twaalf jaar ploeteren in de marge wil je wel eens iets anders. Vanuit commercieel oogpunt een goede zet. Zo was het trio onlangs nog te gast bij VPRO’s Club3voor12, werd de eerste single Message gedraaid op Kink FM en was het album te beluisteren op de 3voor12 luisterpaal. En toch is Hits the City beduidend minder interessant dan Soda P’s oudere werk.
Wanneer houdt hij zijn mond
Het eindeloos voortkabbelende Speak Up, de misplaatste break in Not Dead Yet, het pretentieuze, in het Frans gezongen Sans Cesse, de veel te brave emopop van When I, When You… Nee, erg vrolijk word ik niet van deze plaat. Met als dieptepunt de vlakke, krampachtige zanglijnen van zanger/gitarist Jeremy Jongepier. Je kijkt uit naar het moment dat hij zijn mond houdt.
Het spannendst zijn nog de nummers waarin de oude Soda P-sound doorschemert, zoals het ingetogen Live It in One Day (waarvan het intro doet denken aan één van Soda P’s inspiratiebronnen: Karate) en afsluiter Star, waarin wel de tijd wordt genomen om een sfeer op te bouwen. Helaas maken een paar zwaluwen nog geen zomer. Voor indie-begrippen is deze nieuwe Soda P niet spannend genoeg, voor het grote publiek is Hits the city ongetwijfeld te moeilijk. Vlees noch vis dus. De liefhebber van Nederlandse indiepop doet er goed aan zijn geld te bewaren voor het nieuwe album van Zoppo.
Malin Hollaar 
