Gedoemd tot de grote stapel

Gebeurt er verder nog iets? Ach natuurlijk, je hebt The Bees, The Thermals, The Zutons, The Shins, The Veils, The Vines, The Datsuns en ga zo maar door. Inderdaad, ook allemaal retro. Daarbij zullen bandjes als Coldplay, Novastar, Keane, Travis en Saybia altijd een groot publiek blijven trekken. Terecht of onterecht, de meningen zijn er sterk over verdeeld: de één heeft er ontiegelijk de schurft aan, de ander vindt het schitterende muziek. Toch zijn we het er met zijn allen vrijwel over eens dat je voor experimenteerdrift elders moet zijn.

Nette jongetjes

Met dat uitgangspunt in ons achterhoofd belanden we eindelijk daar waar we moeten zijn: bij het onlangs verschenen nieuwe album van het Deense Saybia, These Are The Days. Na een aantal demo’s en EP’s verscheen twee jaar geleden het debuutalbum The Second You Sleep met daarop de hitsingle The Day After Tomorrow. Welk tienermeisje kent niet de openingsregel “Please tell me, why do birds sing when you’re near me”? Het was het soort muziek dat je moeder ook leuk kon vinden. Toch merkwaardig: moeders heb ik namelijk nooit kunnen betrappen op enige muzikale voorkeur. Seks, drugs en rock ’n roll lijken bij Saybia verder weg dan ooit. Als het woord drugs al valt dan gaat het consequent over jointjes. De zelfkant van het leven? Volgens mij hebben ze geen idee waar het over gaat. De leden van Saybia zijn nette jongetjes met een gedegen opvoeding.

Soft en poppy

Met These Are The Days trekt Saybia de lijn van zijn voorganger door, al omschreef de band het album in Oor 18 zelf als dieper, donkerder en serieuzer. De zon wil maar niet schijnen en de liefde is ook al zo hopeloos, dat idee. Eigenlijk volstaat wat dat betreft een verwijzing naar de recensie van Hopes And Fears van Keane. Laat ze het alleen niet horen, want in datzelfde interview laten ze weten Keane veel te soft en poppy te vinden. Opgroeiende jongetjes die denken dat ze al volwassen zijn, je zou ze de kost geven. Muzikaal doen nummers als Guardian Angel en het bonusnummer vooral denken aan Radiohead met een hand op de rem. De refreinen van I Surrender en We Almost Made It klinken daarentegen erg naar de Counting Crows en als iemand me had gezegd dat Stranded een nummer van Novastar was, dan had ik hem geloofd. Wil dat zeggen dat Saybia vooral goed geluisterd heeft naar zijn voorbeelden? Dat is te gemakkelijk, want Saybia heeft ontegenzeggelijk een eigen geluid.

Grote stapel

De eerste single, Brillant Sky, wordt inmiddels grijs gedraaid op de nationale radio, en we hadden hier op de redactie ook niet anders verwacht. Het zwaardere Soul United zou het ook uitstekend doen. Best te pruimen, alleen zijn we een beetje bang dat deze cd over een aantal maanden op de grote stapel is beland. En vind hem dan nog maar eens terug.