Magie in De Peel

De organisatie koos ervoor zo min mogelijk in te grijpen in de omgeving en dat was een goede keuze. De Peel is van zichzelf al mooi genoeg. Bezoekers parkeren de auto op afstand van het podium en lopen via een bospad waarlangs lampionnen hangen naar het minipodiumpje. Een boomstam doet dienst als natuurlijke barrière tussen band en publiek. Boven het podium hebben vrijwilligers een natuurlijke overkapping van takken gemaakt waarachter paars licht geprojecteerd is. Feeëriek, maar met smaak en beleid.

Bij binnenkomst krijgt elke bezoeker een draadloze headset en, in een tasje, twee voor deze avond onmisbare attributen: een bandje tegen de muggen en een regenponcho. Jack Poels gaf vooraf aan dat hij de optredens zag als ‘een uit de hand gelopen picknick’. Die kreeg hij, zaterdag. Zaterdagavond schijnt het een prachtige avond geweest te zijn; mensen lagen in het gras te luisteren. Maar zondag beslissen de weergoden anders. Een uurtje voor het optreden trekt een flinke hoosbui over De Peel. De elementen zijn de elementen en de regen lijkt voorlopig niet van zins pas op de plaats te maken voor Poels en consorten.

Aangepaste setlist
Als Rowwen Hèze om even over half negen de avond echt opent, regent het nog steeds. Iedereen trekt de regenponcho aan, kruipt wat dichter tegen elkaar en trekt zich terug in zijn eigen regententje. De band lijkt onder de verlichte overkapping in een kerststal te staan en begint met ‘Dichter bij ow’, een rustig nummer waar de band vermoedelijk nog nooit een set mee opende.

‘Heer is vul mier aan de hand’ zingt Poels twee liedjes later in ‘Goud’, dat de unheimische dreiging die óók van De Peel uitgaat, perfect vangt. De regen valt met bakken uit de lucht en je hebt als toeschouwer inderdaad het gevoel dat je deel wordt van De Peel en dat hier inderdaad veel meer aan de hand is. Rowwen Hèze speelt meer rustige nummers dan normaal. Het mooie, ingetogen Helenaveen bijvoorbeeld. Gezien de setting is dat een uitstekende keuze: De Mariapeel ligt namelijk in Helenaveen. De uitgesponnen songs sluiten bovendien goed aan bij het luisteren met de hoofdtelefoon. Je hoort elke noot en hebt het idee dat Rowwen Hèze een privéconcert speciaal voor jou geeft. Dan wordt meteen glashelder hoe de band met redelijk basale middelen een maximaal resultaat weet te bereiken. Elke noot en elk woord is raak.

In de snellere nummers werkt de headset eerder belemmerend. Het saamhorigheidsgevoel dat je soms verwarmt bij concerten is minder aanwezig. Je bent op jezelf aangewezen en in je eentje is het wat moeilijker bewegen, dansen en zingen. Zeker als vierhonderd mensen om je heen staan die vermoedelijk hetzelfde voelen. Toch geven de polka’s die de band óók speelt de set wel lucht en bij ‘Limburg’, laat in het optreden, staat de hele heuvel uiteraard mee te zingen. Wel vals overigens, want door de koptelefoon hoor je niet wat je zingt.

Natuur naar de hand gezet

Voor het optreden vertelt Jack Poels dat het lastig spelen is. ‘Je speelt niet voor een zaal, maar voor allemaal losse eilandjes. Dat zijn we niet gewend. Het is moeilijker contact te maken.’

Het lijkt hem de derde avond niet te deren. Hij beschouwt het vermoedelijk als een gegeven. Trouwens, Rowwen Hèze krijgt er ook veel voor terug: volledige aandacht bij prachtnummers als ‘De Peel in Brand’. Heel mooi, heel klein gespeeld samen met Tren van Enckevort, ‘Blieve Loepe’, ‘November’ en ‘Eiland in de Reagen’. Dat laatste nummer gebruikt Poels om de natuur definitief naar zijn hand te zetten.

‘We gaan het lot tarten; we gaan gewoon over de regen zingen, dan houdt het vanzelf wel op’. En inderdaad, na ‘Eiland in de Reagen’ stopt het met regenen. Even. Als bij ‘De Moan’ het allerlaatste nummer, de maan zich inderdaad fel en rond door de wolken boort, staat het vast: ‘heer is vul mier aan de hand’. De Peel mag dan soms unheimisch zijn; gisteravond in Helenaveen was hij toch vooral magisch.