Er is niets mis, maar toch mist er wat

Evengoed zit er een prachtige balans in de productie van Keys to the World, waarin Richard Ashcroft wederom wordt bijgestaan door producer Chris Potter. Het wordt nooit te glad en nergens te rauw. Daarbij bevat het album, zoals we gewend zijn van Ashcroft, weer intense piano- en strijkersarrangementen. De gesamplede violen in Music Is the Power van de hand van Curtis Mayfield (uit Walter Jacksons It’s All Over) zijn het glazuur op de taart die Keys to the World heet. Eén van de betere nummers; bij de afgezaagde tekst kneep ik gewoon even een oogje toe. Ik ben immers de kwaadste niet.

Beter goed gejat…

Het fnuikende van dit album is echter dat het allemaal niets nieuws onder de zon biedt. Bijna de helft van dit album doet sterk denken aan artiesten die hetzelfde voorheen al eens beter deden, zoals Simon & Garfunkel (in Sweet brother Malcolm) en zelfs Cat Stevens. Het zit hem niet zozeer in de zang, maar meer in de muzikale omlijsting. Met Why do lovers? heeft Richard Ashcroft zowaar bijna een eigen Morning has broken in elkaar gedraaid. Althans, daar heeft het piano-intro toch aardig wat gelijkenis mee.

…dan slecht zelf verzonnen

Bij de single Break the night with colour zijn associaties met Robbie Williams niet te vermijden. De zanglijn, de piano, het zou zo uit één van Robbies betere nummers kunnen komen. Zij het wel gezongen met de geweldige stem van Ashcroft. Het is niet voor niets dat Coldplay’s Chris Martin hem tijdens Live8 afgelopen jaar introduceerde als de beste zanger ter wereld. Zo zou ik het niet willen stellen, maar evengoed is het een feest om weer een album vol met zijn getergde stem te mogen beluisteren.

De gemene deler van de losse delen

Steeds lijkt er iets op dit album te missen, dat terwijl alle losse delen kloppen. Why not nothing? maakte zelfs dat ik met de ogen dicht een dansje door de keuken deed. Toch weet de plaat nergens een traan uit diezelfde ogen te ontlokken. Ach, misschien ben ik gewoon verwend geraakt door de Sufjan Stevensen en Jens Lekmannen die tegenwoordig mijn cd-speler nauwelijks uit te slaan zijn. Heus, er is weinig verkeerd aan Keys to the world. Het is gewoon een mooie plaat met hier en daar een uitschieter. Een meesterwerk vergeleken met de singer-songwriter-pulp die heden ten dage de hitlijsten bevolkt. Maar een plaat om verslaafd aan te raken? Nee. Helaas.