Queens of the Stone Age

Het is in muzikaal Nederland momenteel weer even helemaal Queens of the Stone Age (QOTSA) wat de klok slaat. Het meest recente album van deze Amerikaanse band, Era Vulgaris, is onlangs opnieuw uitgekomen. Wellicht ter viering van het concert dat de mannen vorige week in de Amsterdamse Heineken Music Hall hielden? Misschien ook wel ter viering van de aanstaande Pinkpop-gig? De tweede cd bevat een deel van het concert dat de mannen vorig jaar in poptempel Paradiso gaven. Maar of overdaad van deze melodieuze herrie door dit alles niet een beetje schadelijk is? Dat je er misschien een ietsepietsie misselijk van wordt en moet overgeven? 8WEEKLY zoekt uit wat ‘QOTSA in je gezicht’ op dit moment exact nog betekent.

Eerst even iets uit de wereld helpen. De heruitgave van Era Vulgaris is voor 8WEEKLY namelijk ook een mooie aanleiding om het album dat vorig jaar voor het eerst verscheen alsnog te recenseren. Want foei (!) daar is het destijds niet van gekomen. En het is tóch een grote release waarover we hadden moeten berichten.

Dat gezegd hebbende, kan ik de conclusie over het vijfde studioalbum van deze band meteen ietwat ongenuanceerd in het stonerrock-hok gooien: Era Vulgaris is niet echt een topalbum. Op de rustigere, meer uitgebalanceerde nummers na dan. Het prachtige Make It Wit Chu dat eind vorig jaar uitkwam als derde single, is hiervan een goed voorbeeld. Wat mij betreft is dit veruit het beste nummer van de plaat. De puntig aangeslagen akkoordenreeks, de melodieuze zang erover heen, het roestige gitaarsologeluid, de ratelende drums. QOTSA in your face, kortom.

Vreemde breaks en ritmewisselingen

Ook opener Turnin’ on the Screw is te gek. Maar de inmiddels bij velen bekend geachte eerste single Sick, Sick Sick (met gastmuzikant/zanger Julian Casablancas van The Strokes) vind ik erg saai en eentonig geworden. Typisch geval van doorzappen. Ook I’m Designer, 3’s & 7’s, Into The Hollow met wel een mooie zanglijn, Misfit Love en Battery Acid zijn eigenlijk niet echt verrassend. Wordt QOTSA dan toch kotsen? Neen. Want het ratelende River In The Road is wél weer bovengemiddeld goed. Vermeldenswaardig is de mooie gastrol van zanger Mark Lanegan. Run, Pig, Run is, mede door de vreemde breaks en ritmewisselingen, oké.

De eerste cd van deze heruitgave bevat een viertal ‘nieuwe’, tot voor kort onuitgebrachte nummers. The Fun Machine Took A S*** And Died dat opgenomen werd ten tijde van Lullabies to Paralyze, blijkt een ware psychedelische trip. Een akoestische versie van Make It Wit Chu laat nogmaals de kwaliteit van deze song horen en het titelnummer Era Vulgaris (met Trent Reznor van Nine Inch Nails op zang) ziet ook het levenslicht. Cool nummer, overigens! Als echt slotstuk volgt een UNKLE-remix van I’m Designer. Tja, da’s een beetje het verhaal van de nachtkaars, het had wat mij betreft niet gehoeven. Zanger, gitarist en creatief QOTSA-brein Josh Homme produceerde het album ook nog eens zelf, samen met Chris Goss. Hij noemt Era Vulgaris donker, hard en elektrisch. Dat klopt wel, maar wat mij betreft is het resultaat maar redelijk gelukt. Deze band heeft het ooit veel beter gedaan. En nu al vind ik het verschil tussen ‘fenomenaal’ (Songs For The Deaf) en ‘redelijk’, erg groot. Dat maakt Era Vulgaris tot een album van een (ietwat doorgeslagen?) wereldband die daardoor feitelijk onder niveau presteert. En daar zou je op den duur kotsneigingen van kunnen krijgen.

Paradiso concert: retesnel en knoerthard

De bonus cd dan. Het leeuwendeel van het Paradiso concert, 3 juli 2007. Tja, daarover zijn andere dingen te melden. Wie QOTSA ooit zag, weet wat de ingrediënten zijn van deze band als liveformatie. De songs worden allemaal retesnel en strak achtereen gespeeld. Het volume staat knoerthard en al wat de fans kunnen doen, is waanzinnig te keer gaan. De uiteindelijke uitwerking is daardoor vaak een beetje als die van een harddrug. Echt QOTSA in your face, kortom. Daarbij klinkt de band in dit geval ook nog eens hechter dan ooit. Gouwe ouwes als Regular John, If Only en Avon van het titelloze debuut, maar tevens Go With The Flow, Think I Lost My Headache, Monsters In The Parasol en Song For The Dead zijn uitermate goed uitgevoerd. De sound van deze opname is daar bovenop nog eens zeer zompig, rauw en daardoor top vastgelegd. Alle instrumenten zijn goed te horen. Welnu, dat is ter plaatse, in de pit vlak voor de speakers, wel eens anders! Zelfs de zang komt erg behoorlijk tot z’n recht. Eerlijk is eerlijk: deze trip is goed weergegeven. En dan blijken zelfs nieuwelingen als Into The Hollow en Misfit Love prima in de set te passen. En daarom is deze heruitgave, door de bonus cd, uiteindelijk tóch geslaagd. ‘QOTSA in mijn gezicht’? Ja, graag, doe nog maar een keertje…