Andere zorgen

Waar Placebo eind jaren negentig nog onder de noemer Teen Angst werd geschaard, kan die beschrijving voor Loud Like Love niet meer gebruikt worden. Daar klinkt het album te volwassen voor. Placebo heeft wat van zijn dramatische trekjes aan de kant gezet, zonder herkenbaarheid in te leveren.

Vriendschap in tijden van Facebook

Zanger en tekstschrijver Brian Molko beslaat een breed spectrum van onderwerpen, met liefde in zijn meest brede betekenis als verbinding. Dat levert een gevarieerd aanbod op: uitgesproken liefde, de angst om verlaten te worden en de onmogelijkheid om nog een gesprek aan te gaan zonder afgeleid te worden door een of ander scherm.

De muziek spiegelt dat brede spectrum van thema’s, zonder een allegaartje van stijlen te worden. Ieder lied heeft duidelijk een eigen klank en een eigen sfeer. Uitbundig (‘Loud Like Love’) en ingetogen (‘Bosco’),  eenzaam (‘Begin the End’) en (een beetje) boos – in ‘Scene of the Crime’ bijvoorbeeld. Ook Molko’s irritatie over gesprekken die maar half gevoerd worden omdat mensen met hun mobiele telefoon bezig zijn, komt voorbij in ‘Too many Friends’.

Excentrieke trekjes
Loud Like Love is een toegankelijk album waar veel interessants in verstopt zit. Op het eerste gehoor zijn de nummers makkelijk te verteren. Het album heeft een goede spanningsboog van begin tot eind, waardoor een integrale luisterbeurt voldoening geeft. Bij een tweede keer luisteren beginnen kleine details op te vallen, zoals geluidjes op de achtergrond en een verwijzing naar ‘Land of Confusion’ (Genesis) in ‘Too many friends’.

Dat het album toegankelijk is, gaat ten koste van het snijdende en scherpe van Placebo’s eerdere werk. Hoewel Molko nog steeds tekstueel behoorlijk vindingrijk en origineel is, is de muzikale omlijsting ervan wat meer naar standaard rock toe getrokken. Het scherpe en snijdende geluid heeft plaatsgemaakt voor een voller geheel zodat het album net wat minder impact heeft.