Het R&B-jasje staat PHOS beter

Vroonland heeft samen met rapper/producer Skiggy Rapz Never Obsolete gemaakt. Skiggy Rapz is bekend als soloartiest, maar ook als producer van uiteenlopende artiesten als Krystl, Diggy Dex en Eefje de Visser. Hij heeft een clean, poppy geluid dat tegelijkertijd ook heel dromerig uit kan pakken, zo laat hij ook op Never Obsolete horen.

R&B

Met de esthetiek van Never Obsolete zit het goed: dromerig, op prominente beats. De drumcomputer staat steevast hard in de mix, en de nummers hebben veel bas gekregen. PHOS heeft zo te horen goed naar de internationale ontwikkelingen van de moderne R&B-muziek geluisterd, maar herinnert geregeld ook aan de jaren tachtig. Vroonland gebruikt bovendien geregeld loops van haar stem, en dat geeft de muziek iets eigenzinnigs. Op de beste momenten heeft de muziek wel iets weg van een toegankelijkere versie van FKA twigs.

Vooral het openingsschot van de plaat is sterk. Het titelnummer, ‘Fall Out’ en ‘Three Words’ zijn sterk opgebouwde nummers, met oog voor detail en fraaie wendingen. De afzonderlijke nummers daarna klinken soms wat te vrijblijvend. De muziek is in orde, maar een memorabele zanglijn, refrein of tekst ontbreken soms. ‘Beaming Light’ bijvoorbeeld is aan de magere kant, zeker nadat we net drie rijke, gedetailleerde nummers hebben gehoord. Alleen kan het hitgevoelige ‘Passing the Green’ nog daaraan tippen, waarop de energieke productie en sterke gast-rap van Skiggy Rapz het liedje naar een hoger plan tillen.

Jaren tachtig

Wanneer de jaren tachtig-fixatie de overhand neemt, komt dat de plaat niet ten goede. Die nummers halen de vaart een beetje uit het album, juist door weinig dromerig te zijn. Knallende drumcomputers ondersteunen kamerbreed bedoelde refreinen, maar meeslepend worden die niet (zie wederom ‘Beaming Light’). Op die momenten doet PHOS nogal denken aan Minus the Tiger (wie kent ze nog?), die dat trucje net wat beter beheersten. De kracht van PHOS zit eerder in haar dromerigheid dan in het proberen te overrompelen. Het R&B-jasje staat toch beter.

Gelukkig staan tegenover nummers als ‘Two Way Street’, die wervelend bedoeld lijken maar niet echt aankomen, ook fraaie, stemmige stukken, zoals de prima afsluiter ‘Leaves’. Toch voelt het album uiteindelijk wat onevenwichtig aan. Never Obsolete klinkt namelijk net te veel als een producersplaat en iets te weinig als een liedjesplaat. Vooral op het liedjesvlak moet PHOS zich namelijk nog wat verder ontwikkelen, want met de muziek zit het vaak gewoon goed. Never Obsolete is een meer dan prima debuut, maar er had net wat meer in gezeten.