Muziekkritiek

Alphabetical begint helemaal niet slecht. De aanstekelijke opener Everything Is Everything doet het meteen erg goed, maar krijgt helaas weinig vervolg. Het album kabbelt maar wat voort en wordt bijna nergens echt enerverend. Dit in tegenstelling tot de grote broer van deze plaat. United is namelijk een brok dynamiet, van de eerste tot en met de laatste seconde. De band wisselde prachtige popliedjes, zoals Summer Days en Too Young af met uitstapjes naar de jazz, de hardrock en bovenal naar de disco. Dit laatste komt vooral naar voren in het meer dan negen minuten durende Funky Squaredance Pts 1-3. De nummers wijken enorm van elkaar af, zonder dat dit ook maar een moment geforceerd klinkt. Echt een te gekke plaat.

Nouveau roman

Ja, en Alphabetical klinkt over het geheel genomen wel lekker dansbaar, maar dat is een enorme dooddoener. Ik kan hier maar niet van onder de indruk raken en ik weet zeker dat dit ligt aan het feit dat ik United inmiddels ook hoorde. Maar hoe moet je dan een plaat beoordelen? Dat is de eeuwige moeilijke vraag voor critici van alle kunstdisciplines. Zo bestaat de literaire stroming nouveau roman. Een van de ideeën achter deze stroming is dat je een werk beoordeelt op het werk zelf en dus niet op de achtergrond van de auteur.

Keuzes maken

Je zou kunnen proberen Alphabetical los te zien van United en dat moet ook lukken: dan is het best een lekkere plaat. Wanneer je echter ook het debuut kent, kun je er niet omheen dat die veel en veel interessanter, uitdagender en bovendien ontroerender is. Nu komt Alphabetical er minder goed af, maar heb ik wel de mogelijkheid gezien United op te hemelen. Want die plaat is de moeite van het ophemelen meer waard dan het niet meer dan redelijke Alphabetical de moeite van het afkraken waard is. Het is en blijft een kwestie van keuzes maken.