Muziekkritiek
Alphabetical, het tweede album van de Franse band Phoenix, is een redelijke plaat wanneer je het debuut United (2000) niet kent. Deze week hoorde ik beide platen voor het eerst, maar dan in de (verkeerde) volgorde Alphabetical – United. En dat komt de nieuwe plaat eerlijk gezegd helemaal niet ten goede. Phoenix staat al tijdenlang bekend als een van de grootste beloftes in de wereld van de popmuziek, een status die ontleend was aan het overrompelende, uiterst gedreven debuut. Nu vier jaar na die release lijkt deze band het spoor bijster en is deze recensie dan ook meer een artikel over de goede kanten van het debuut dan over de mindere kanten van zijn opvolger.
~
Nouveau roman
Ja, en Alphabetical klinkt over het geheel genomen wel lekker dansbaar, maar dat is een enorme dooddoener. Ik kan hier maar niet van onder de indruk raken en ik weet zeker dat dit ligt aan het feit dat ik United inmiddels ook hoorde. Maar hoe moet je dan een plaat beoordelen? Dat is de eeuwige moeilijke vraag voor critici van alle kunstdisciplines. Zo bestaat de literaire stroming nouveau roman. Een van de ideeën achter deze stroming is dat je een werk beoordeelt op het werk zelf en dus niet op de achtergrond van de auteur.
Keuzes maken
Je zou kunnen proberen Alphabetical los te zien van United en dat moet ook lukken: dan is het best een lekkere plaat. Wanneer je echter ook het debuut kent, kun je er niet omheen dat die veel en veel interessanter, uitdagender en bovendien ontroerender is. Nu komt Alphabetical er minder goed af, maar heb ik wel de mogelijkheid gezien United op te hemelen. Want die plaat is de moeite van het ophemelen meer waard dan het niet meer dan redelijke Alphabetical de moeite van het afkraken waard is. Het is en blijft een kwestie van keuzes maken.
