Een verschil van dag en nacht

Nightcrawler is het laatste album van een trilogie die gebaseerd is op de gemoedstoestand tijdens drie willekeurige dagdelen uit Yorn’s leven. Musicforthemorningafter was ooit het veelbelovende begin van zo’n dag. Een uitstekende cd die volgens de toepasselijke titel bij voorkeur gedijt in de morgen, als de gordijnen nog niet geopend zijn. Gitzwarte koffie, vage herinneringen van de vorige avond, het slikken van aspirines tegen de kater en mijmeren wat de nieuwe dag in petto heeft: geloof, wanhoop, liefde? Musicforthemorningafter stond symbool voor de leegte in de morgen, na een avondje stevige rock-‘n-roll.

Weinig sterren aan de hemel

Hoewel opvolger Day I Forgot tegenviel, zijn de verwachtingen van een spannende albumtitel als Nightcrawler toch hoog. Nummers die zich in het donker afspelen, teksten waarin dromen en nachtmerries de boventoon voeren, vol verlangen, drank, verdriet en eenzaamheid. Songs die schitteren als sterren in de nacht. Na een aantal luisterbeurten kun je concluderen dat hij aan dit verwachtingspatroon slechts ten dele heeft voldaan. Het blijft zoeken met een zaklampje naar songs die het hoge niveau van het debuutalbum evenaren. Had hij maar even íets langer aan het refrein geschaafd (Alive) of net even iets meer bezieling getoond (Undercover), denk je dan. Hitproducer Butch Walker (Avril Lavigne/Pink) en het drumwerk van ene Dave Grohl (daar is ie weer!) hebben er weinig aan kunnen veranderen.
Een aantal nummers mist de spanning en diepgang. De melodielijntjes zijn nét even wat minder pakkend. Om niet te eenvormig te klinken, heeft Yorn hier en daar een dappere poging ondernomen zijn muzikale horizon te verbreden. In het Beck-achtige Georgie Boy slaagt hij daarin, maar met een draak als Policies slaat hij de plank behoorlijk mis.

Om bij wakker te blijven

Toch valt er ook op dit album gelukkig het nodige te genieten. Yorn beschikt nu eenmaal over een uitstekend beheerst stemgeluid met een warm, sexy timbre. Hij kan daarmee vele octaven op en neer en klinkt dan gewoonweg prachtig, zeker wanneer hij zich in rustiger vaarwater begeeft. In nummers als Vampyre, The Man en zeker in Ice Age blijft de ware songsmid in Pete Yorn bij zijn leest en levert en passant toch een aantal prachtige melancholieke liedjes af met refreintjes die zich dreinend in je hoofd nestellen. Ja, ook ’s nachts. Nightcrawler is een album om bij wakker te blijven, maar vooralsnog blijft Pete Yorn een typisch ochtendmens.