Pete Yorn

En inderdaad, er is niet veel nieuws onder de zon. Day I Forgot bestaat uit dertien typische Yorn-liedjes, drie bonustracks, een videoclip en een oermelige ‘making of’. Het reguliere deel van het album klinkt zeer constant en kent zowel weinig uitschieters omhoog als omlaag. Eigenlijk net als Musicforthemorningafter. Het grote verschil is echter dat het niveau van die laatste toch wel een stap hoger ligt. Day I Forgot bereikt slechts zelden dezelfde intensiteit als zijn voorganger.

De handtekening van Pete Yorn is onmiskenbaar aanwezig op deze plaat. Het probleem is echter dat zijn nummers dit keer steeds net niet dat extra beetje spanning geven. De eerste single Come Back Home kent een aantal aanstekelijke coupletten, het refrein is echter ronduit vervelend en het zeurderige All At Once heeft toch wel heel veel weg van een standaard Creed-ballad. Jammer, want op Musicforthemorningafter waren de nummers honderd procent goed.

R.E.M.

Natuurlijk herbergt het album wel een paar juweeltjes. Met name het breekbare Turn Of The Century en het snellere When You See The Light zijn prachtig. Ook is het ultieme popliedje Man In Uniform de moeite van het vernoemen waard, alleen al doordat de mandoline door niemand minder dan Peter Buck van R.E.M. wordt bespeeld. Yorn speelde eerder dit jaar geregeld in het voorprogramma van de grootheden uit Athens, die zonder meer een grote invloed hebben gehad op het werk van Pete Yorn. De heren van R.E.M. behoren toch tot de beste songwriters ter wereld, nietwaar?

Het is opvallend dat de drie bonustracks misschien wel het interessantst zijn. Het punky Drive Away laat eens een andere kant van Yorn zien en het prachtige Seventeen (aan de productie te horen afkomstig uit dezelfde tijd als Musicforthemorningafter) is naar mijn mening het hoogtepunt van Day I Forgot. Het album maakt de verwachtingen niet waar en dat is jammer, want Yorn heeft zonder meer het talent om nog veel mooie platen te maken. Net als R.E.M. al decennialang doet.