Drie EP’s

Panda & Angel – Panda & Angel

~

Panda & Angel opent hun titelloze EP met de licht vertwijfelde stem van Carry Murphy. Mexico heet het druilerige eerste nummer en het trekt meteen de aandacht. Het doet denken aan Low of aan de rustige kant van Yo La Tengo, maar ook aan Kimya Dawson, die van The Moldy Peaches. Dat het vijftal uit Seattle meerdere gezichten heeft, wordt duidelijk bij Dangerous. Murphy klinkt hier een stuk zelfbewuster. Dat wil zeggen, ongeveer zo zeker als Grace Slick, Nico of Polly Jean Harvey dat kunnen of konden. Maar het zijn vooral de breukvlakken waarop Panda & Angel opereert die het meest fascinerend zijn.

De ene keer klinken ze noisy, de andere keer als een singer/songwriter met veel begeleiding. Flarden elektronica worden afgewisseld met postrock en een lichte vorm van het theatrale bombast van een band als Wolf Parade. Maar alles blijft binnen bepaalde grenzen, waardoor de afwisseling van stijlen niet vreemd of geforceerd voor komt en vanaf het begin kan blijven boeien, tot aan de laatste noot. Panda & Angel is een band om in de gaten te houden, want daar kan binnenkort wel eens een fantastische plaat van verschijnen. De EP spreekt immers boekdelen. Een fijne nieuwkomer.

Hella – Acoustics

Het duo Zach Hill en Spencer Seim maakt sinds het begin van 2001 muziek onder de naam Hella, die nauwelijks in woorden te vatten is. Een weldoordachte poging zal altijd te kort doen aan de complexe instrumentale noiserock van beide heren. Misschien heeft hun muziek mede daarom de evenzo moeilijk definieerbare naam Spazz-core meegekregen. Op Acoustics krijg je zes akoestische versies van elektrische nummers te horen die eerder verschenen op de platen Hold Your Horse Is en The Devil Isn’t Red. Ze hebben ten grondslag gelegen aan de stijl en richting waarin Hella zich door de jaren heen heeft ontwikkeld, onnavolgbare experimentele jazzroffels van drummer Hill, waaromheen Seim met zijn gitaar freakt.Let wel: freakt met voorbedachten rade.

Op Acoustics is het geluid uitgekleed, zuiver en alleen het geluid van een drum en akoestische gitaar, zonder pauze of een duidelijk te snappen lijn. Ondanks dat is het uiterst fascinerend om de live opgenomen nummers als 1-800-Ghost Dance, Cafeteria Bananas en Welcome To The Jungle Baby, You’re Gunna Live! in de oerversie te horen. Maar deze is wel voor de liefhebber.

KraKow – Home

Slowcore uit België, zo kun je KraKow het beste omschrijven. Ofwel de muzikale nazaten van Low, Idaho en Lullaby for the Workingclass. Of, zoals je wilt en om het dichter bij huis te houden, de Belgische evenknie van Audiotransparent. Ze maken al jaren breed uitgesponnen songs, ontsproten aan het brein van Piet de Pessemier, die je zou kunnen kennen van Monza. Op hun nieuwste EP Home zijn vier nummers te horen, die alle een verzachtende sfeer uitademen en schoon zijn in de oorsprong, en die veelal zijn gebaseerd op de zoektocht naar een bepaalde spanning. De spanning waarmee slowcore staat of valt, althans over het algemeen.

En die spanning weet KraKow meerdere malen te bereiken, bijvoorbeeld in Software Love. Dit heeft vooral te maken met breekbare samenzang tussen Pessemier en Niné Cipolletti, hetgeen extra cachet krijgt door het subtiele getokkel en het geluid van de steelguitar, dat de zang aanvult op de daarom vragende plekken. Het is niet opzienbarend wat er op Home gebeurt, gezien voorbeelden als Sparklehorse, Lambchop en de gehele slowcore-beweging, maar dat het mooi is, daar kun je niet onderuit.