Veel sfeer, weinig goede nummers

Naar aanleiding van deze plaat moet mij toch eens iets van het hart. Dat is namelijk hoe schunnig slecht de bijgevoegde informatie van platenmaatschappijen of distributeurs vaak kan zijn. De bijgevoegde persinformatie spreekt in het geval van Paatos over vergelijkingen met Portishead en Björk. Wie dit verzonnen heeft zou zich eigenlijk diep moeten schamen. Afgezien van het feit dat Paatos een zangeres heeft zijn er namelijk absoluut geen raakvlakken met ofwel Portishead, ofwel Björk te vinden op Silence of Another Kind. Toegegeven, ik ben onbekend met de band en het voorgaande werk van Paatos. Maar op de derde cd van dit Zweedse gezelschap staat vooral donkere, gothische rock. Een enkel uitstapje daargelaten.

~

The Gathering

De informatie geeft verder aan dat Paatos behoorlijk is beïnvloedt door een tour die de band in 2004 met The Gathering heeft gedaan. Hier zit dan weer meer in. Sterker nog: een kwade tong zou zelfs van een Gathering-kloon kunnen spreken. Vrouwelijke zang en veel sfeer, allemaal op een klanktapijt van voorzichtig rockende gitaren en synths. Hier en daar het gebruik van wat ondersteunende elektronica en het plaatje lijkt wel heel veel op dat van de Anneke Giersbergen en haar mannen. En deze vergelijking valt zeker in het nadeel van Paatos uit. En daar hoeft geen misplaatst chauvinisme voor uit de kast te worden getrokken.

De nummers waar de band haar eigen koers volgt, zijn dan ook een stuk aangenamer. Vooral wanneer door zangeres Petronella Nettermalm een cello ter handen genomen wordt, wat de droefgeestige sfeer mooi onderstreept. Of als een, overigens spaarzaam, kijkje buiten de grenzen van het platgetreden genre plaatsvindt.

Zonder spanning

Dat Paatos de strijd van The Gathering verliest, heeft twee belangrijke redenen. Allereerst klinkt dit album zeer matig. IJl, koud, rommelig en afstandelijk. Maar daar zou ik nog overheen kunnen stappen. Een groter probleem zijn de simpelweg ondermaatse nummers die Silence of Another Kind bevolken. Te weinig spanning en nauwelijks pakkende melodieën maken het album tot een lange zit. Daarmee slaagt de band er dan ook maar gedeeltelijk in, de sfeer op te roepen waar ze op uit is. En dat is vooral op de meer ingetogen momenten. Hier doet de band op een prettige manier denken aan een band als cranes. Wanneer de rockgitaren om de hoek komen, verwordt Paatos al snel tot, daar is de vergelijking weer, een Gathering-kloon.

Dit gezelschap treurwilgen beschikt over een uitstekende instrumentbeheersing en weet op momenten zeer zeker de juiste snaar te raken. Als Silence of Another Kind een aantal rondjes in mijn speler heeft gemaakt kom ik echter maar tot één conclusie: ik heb het vrijwel allemaal al eens gehoord en helaas voor deze Zweden ook vaak beter.