Nuff Said

Zag je de Amsterdamse band Nuff Said toevallig al eens ergens optreden, dan weet je dat ze terecht de Live XS-Award voor beste nationale live act hebben gewonnen. Dat is ook wel een beetje balen, want ook live oogt het allemaal weer zo eeuwig moeiteloos. Bezeten rockt de band van pril begin tot bitter eind. Inmiddels is het uitbrengen van albums door deze band op eenzelfde manier benaderd: zo min mogelijk nadenken en releasen dat materiaal. Het is verbazingwekkend met welk gemak duizelingwekkende riffs en grandioze akkoordencombinaties altijd leiden naar zo’n hitgevoelig Top 40-refrein. Al bracht Nuff Said zes cd’s tegelijk uit, dan nog zou het materiaal binnen de kortste keren voorgoed in je hoofd geramd zitten. Muzikale compromissen zijn Nuff Said volkomen vreemd, ze doen enkel lekker wat ze zelf willen, dat waar ze goed in zijn. Als ik toch een verbetering ten opzichte van het vorige album zou moeten noemen zijn het de zangpartijen, die nu wat meer in de muziek zijn gemixt. Het maakt dat accentjes die je bij voorgaande albums nog wel eens storend zou kunnen vinden, nu voorgoed uitgewist zijn.

Stuivend als een Sahara-storm

De liedjes zijn op overzichtelijke wijze over de twee cd’s van de dubbelaar verdeeld. Op Ebony staat de (veelal) ingenieus in elkaar geknutselde rock. Lekker spetterend, lekker gek, lekker freaky. Op Ivory staan de wonderschone verstilde liedjes. Dat idee lijkt een beetje te zijn gejat van de Foo Fighters, een band waar Nuff Said af en toe sowieso wel overeenkomsten mee vertoond. Want ook deze Nederlandse band houdt gemakkelijk de aandacht vast, en in Boom! wordt bijvoorbeeld een oerdegelijk stampende gitaarriff ingezet waar Dave Grohl de vingers bij af zou likken. Verder stuift het rocky materiaal (al met al iets minder grillig en weerbarstig dan op de vorige plaat) in stief 39 minuten langs je heen. Als was het een Sahara-storm. In combinatie met de teksten is het onder andere opbouwend (Piece of Shade), dampend (Everybody Lies), stout (Evil Ways), met stoom (Heavy Breather), met hoop (Ocean View), met hoorbare ondeugendheid (Any Other Day, My Perception of You), maar ook volledig afbrekend (No Reaction, Goodbye).

Ivory

Ivory laat heerlijke ballades horen die door gebruik van zo’n talkbox-muziekinstrument soms zelfs aan Air (Splinter) doen denken. Soms zet Marijn Slager een waanzinnige tokkel in, soms krijgen violen de overhand of knort de stand-up bas van Michiel Slager lekker dicht tegen de speakerbuitenkant aan. Cold Wind Blows heeft die typische jaren-zeventig-akkoordenreeks. Violen en een ingetogen zang versterken daar het mooie intieme sfeertje. Keyboard en mondharmonica en falsetzang komen in Victor Nobel zeer mooi tezamen, Stars on the Ceiling heeft een echte David Gilmour-slide. Echt, het is allemaal een genot om naar te luisteren. Heus. Maar dat schaamteloze gemak? Vreselijk.