Niet-Nederlandse Nederpop

Nederland mag dan Douwe Bob hebben afgevaardigd naar het songfestival, maar ondertussen wordt er in ons land muziek gemaakt die eigenlijk veel meer de moeite waard is. Nog niet zolang geleden gaf Bob met zijn muziekmaatje Maurice van Hoek een daverend akoestisch optreden in de kapel van Roepaen. Wie daar bij was heeft het kippenvel nog op het lijf staan. Deze van Hoek presenteert ondertussen zijn eerste eigen solo-album alsof hij zo uit Texas in de USA komt.

 

Americana van het zuiverste water

Een paar jaar geleden stond Maurice van Hoek nog als beginnend talent in de kelder van Roepaen op het Hidden Treasures festival. In de jaren die volgden ontwikkelde deze muzikant zich in rap tempo en zagen we hem aan de zijde van de ‘Grote Prijs van Nederland’-winnaar Charl Delamarre en veelvuldig met Douwe Bob.

Het eerste eigen album met de titel Love Forevermore nam Maurice van Hoek volledig in eigen beheer op in het klooster van Roepaen. Voor inspiratie ondernam van Hoek een reis door Amerika en kwam terug met een hoofd vol liedjes, die hij samen met zijn band kneedde tot zijn debuutalbum. Begin mei hield hij het album ten doop en aan het eind van de maand zal hij met zijn band het album vertolken op de plaats waar hij alles opnam. Dat wordt een moment waar we gerust naar uit mogen kijken, zeker nu de Americana van de eerste single ‘Last Light’ sinds kort op zo’n vijfendertig radiostations in de USA te horen is. Het wordt tijd dat ook Nederlandse radiostations gaan vallen voor de zuivere stem met een fraai randje van Van Hoek. Deze man is gezegend met een stem vol zeggingskracht en eigenheid die hem herkenbaar maakt, gekoppeld aan een goede hand van liedjesschrijven. Het prachtig ingetogen werk van zijn band, die zich vooral dienstbaar opstelt, doet de rest.

Een favoriet nummer aanwijzen is in dit geval lastig. Al vanaf de openingstrack ‘I’ll Be On My Way’ weet Van Hoek de aandacht te trekken. Maar bij het voorlaatste liedje ‘Union Square Rain’ weet hij me totaal in te pakken met zijn gevoelige en gedragen stijl van verlangen.

 

Cohen zingt discoclassics

Het Nederlandse collectief Discohen maakt met Popular Positions een album dat je of direct inpakt en nooit meer loslaat, of waar je echt helemaal niets aan vindt. Persoonlijk hoor ik zonder aarzelen tot de eerste groep; vanaf de eerste luisterbeurt weet Discohen me in hun greep te nemen. De stem van zanger Teije Venema komt zeer dicht in de buurt van die van Leonard Cohen. De benadering van discoklassiekers als ‘Miss You’ van The Rolling Stones, ‘Don’t Leave Me This Way’ dat door velen eerder werd gedaan, Madonna’s ‘Like a Virgin’ en Kiss’ ‘I Was Made For Loving You’ worden zo ongelooflijk vet, smaakvol, sexy en onweerstaanbaar verpakt dat hier een nieuw licht wordt geworpen op deze liedjes. Producer Pim van de Werken is de geestelijk vader van Discohen, maar het is geenszins alleen een studioproductie. Live bestaat de band uit zeven personen, zodat Venema ook op de planken zijn zwoele stem kan laten zegevieren met stuk voor stuk composities die iedereen kent en die Cohen nooit zou zingen. Toch is de stijl van de uitvoeringen onmiskenbaar de stijl van de meester zelf.

Wie eenmaal heeft geproefd van de negen liedjes op Popular Positions loopt het risico om de cd-speler op repeat te zetten. Aan meezingen valt soms helemaal niets te doen. Wie een beetje pophistorie in zijn bloed heeft, ontkomt niet aan het feest der herkenning in de teksten, want muzikaal en qua interpretatie zijn alle liedjes vakkundig verbouwd. Dat de liedjes bijna altijd gaan over dansen en fysieke uitingen van de liefde kan een ondeugende uitwerking hebben: je bent gewaarschuwd.

 

Calister geeft toe aan haar wortels

Aan het einde van vorig jaar toerde Calister nog met Leoni Jansen met het programma Barricade, waarin ze samen liedjes zongen die de wereld veranderd hadden. Een half jaar later is Calister terug met Rayo de Lus: haar achtste album. Calister koos er met dit album voor terug te keren naar het Papiamento dat past bij haar Afro-Antilliaanse roots. Het is een moedige keuze, maar wie het album beluistert zal beamen dat het haar geen windeieren heeft gelegd. Calister tekent voor negen van de elf liedjes. Bij drie composities is het haar broer Roël die als medecomponist opduikt. Aan hem heeft ze tevens de inspiratie te danken, in combinatie met die van producer Ward Veenstra, om met dit album een net wat andere weg in te slaan dan op haar vorige werk.

De verlichte sound van dit album Rayo de Lus, dat vertaald “lichtstraal” betekent, draagt Calister op aan iedereen die behoefte heeft aan een extra straal licht in welke vorm dan ook. Die straal vond ze zelf ook om niet alleen voor haar moedertaal te kiezen, maar ook het opnameproces anders te doen. Het album werd met vallen en opstaan vooral bij Calister thuis opgenomen, waar de liedjes ook geboren werden. De vrijheid, het plezier en de lol van het muziek maken, stralen dan ook van het album af. Op dit album werd ook de droom verwezenlijkt om harp in de muziek te verwerken met harpiste Astrid Haring. Wie goed luistert naar ‘Kada Be’ ontwaart de oorsprong van het liedje. Hier heeft Calister heel vakkundig het liedje ‘Telkens weer’ van Willeke Alberti verwerkt in een eerbetoon aan het – voor haar – mooiste Nederlandstalige liedje aller tijden. Wie zich in een onbevangen stemming laat overweldigen door Rayo de Lus zal de zon van de komende zomer nu al voelen en deze langer weten vast te houden.

 

Live in Nederland:

Maurice van Hoek:
29 mei 2016 Maurice Van Hoek @ Roepaen in Ottersum, Netherlands

Discohen:
28 mei 2016 Kytopia Utrecht

Izaline Calister:
26-29 mei Amersfoort Jazz Festival, Artist in Residence, (28 mei RAYO DI LUS)
31 mei Concertgebouw, Amsterdam (gastoptreden bij Metropole Orkest)
3 juni Meer Jazz Festival, Hoofddorp RAYO DI LUS
11 juni LantarenVenster, Rotterdam RAYO DI LUS
16 juni Bimhuis, Amsterdam RAYO DI LUS