Muse in de overtreffende trap
Absolution, de nieuwe van Muse. Mensen lopen er mee weg en zijn veelal laaiend enthousiast. Het zou een gedurfde en geslaagde kunstzinnige doorbraak betekenen tussen onze wereld en het paradijs dat voorman Bellamy heeft gezien. Het is een sneer in de richting de mensen die zonder problemen genoegen nemen met de vervreemde, beklemmende wereld waarin we leven. Muse legt de lat behoorlijk hoog, maar heeft totaal geen moeite het door haar gewenste niveau te halen. Dit is over het algemeen de mening over het nieuwe album van de jonge Britten.
~
Maar hoe geweldig dit ook allemaal klinkt, ik hoorde het er in ieder geval niet aan af. De plaat liet mij met gemengde gevoelens achter. Ik zal het nog sterker vertellen. Na zeven luisterbeurten was bij mij het spreekwoordelijke kwartje nog niet gevallen en de twijfel of het wel zou vallen werd per luisterbeurt groter.
Sterke punten
Natuurlijk kent Absolution wel sterke punten. Bijvoorbeeld de intro. Marstrommels, bevelen en stampende soldatenlaarzen leiden het prachtige eerste nummer, Apocalypse Please, in. Bellamy zingt in dat nummer met tergende stem over de Apocalyps die volgens hem binnenkort bereikt wordt. De song Time Is Running Out heeft alles in zich wat een goede single nodig heeft. Het pareltje Blackout zet mij op het puntje van mijn stoel. Dat nummer zou niet misstaan op Radiohead’s Hail To The Thief, waardoor Muse opnieuw laat zien dat ze nog steeds moeite heeft om van de stempel ‘klinkt als Radiohead’ af te komen. Het nummer Butterflies & Hurricanes weet een heerlijke spanning op te wekken en in Endlessly experimenteert Muse een beetje met wat dance-invloeden.
Deceptie
~
De DVD The Making of Absolution laat zien hoe inventief de band in de studio te werk gaat, maar door overproductie valt die inventiviteit voor een groot deel in het water. Als een nummer dreigt te verzanden zet Bellamy zijn favoriete speeltje, het distortion-pedaal, aan, maar vergeet het daarna iets te vaak uit te zetten. Met als gevolg dat de details nauwelijks te horen zijn.
Het lijkt er op dat Muse het album te vroeg heeft uitgebracht. De band geeft wel aan dat het een ontwikkeling doormaakt, maar die ontwikkeling is op dit moment nog te mak, te gemaakt en komt bovendien sporadisch naar voren. Maar waar het naar voren komt, bewijst Muse haar klasse. De overtreffende trap, die met Showbiz werd ingezet en met Origin Of Symmetry zijn vervolg kende, wordt met Absolution niet doorgezet. En dat is jammer.
