Monsters of Folk

Eerst maar even een voorstelrondje. Monsters of Folk bestaat uit Conor Oberst en Mike Mogis (beiden uit de band Bright Eyes, een indierockband die bij het grote publiek bekend werd door een felle anti-Bush houding), Jim James (van indierockband My Morning Jacket), die hier om onduidelijke redenen ineens Yim Yames heet, en singer-songwriter M. Ward. Hun paden kruisten zich in de loop van de jaren al regelmatig en er bestonden dan ook geruime tijd plannen om iets samen te gaan doen. De eigen projecten gingen echter voor.

Uiteindelijk werden alle gaatjes in de drukke agenda’s toch gebundeld met als resultaat een plaat waar de muzikaliteit vanaf druipt. Dat is bijvoorbeeld goed te horen in de songs ‘Dear God (sincerely M.O.F.)’ en ‘The Sandman, The Brakeman and Me’. Niet alle nummers zijn even sterk; af en toe krijg je het gevoel dat je naar een oefenversie luistert van een niet erg geslaagd liedje. Met name ‘Temazcal’ en ‘Map of the World’ laten een enigszins onbevredigend gevoel achter. Beide nummers beginnen veelbelovend maar blijven hangen in een wat gemakkelijk toontje. Ze dreutelen te veel. De van nature ietwat hese en ‘getrokken’ stem van Conor Oberst maakt op deze manier van ‘Temazcal’ zelfs een irritant liedje. Zonde, want de potentie was er zeker.

Dear God

Monsters of Folk is een collectie van stijlen die soms op een organische manier worden samengevoegd, zodat het kwartet soms naar Status Quo (het swingende ‘Whole Lotta Losin’) en dan weer naar Crosby, Stills & Nash neigt (‘Babyboomer’). De meest gewaagde associatie is die bij het uitbundige ‘Losin to Head’. Hoe je het ook wendt of keert, ergens komt dit toch wel in de buurt van E.L.O. Tamelijk oude acts allemaal, maar dat is in het geval van Monsters of Folk absoluut een compliment. De muziek klinkt retro én eigentijds.

Ondertussen staat op deze plaat ook een van de mooiste songs van 2009, een nummer dat bovendien nergens mee vergeleken kan worden. Het heet ‘Dear God (sincerely M.O.F.)’, is het openingsnummer en kietelt vijf minuten lang in een continue climax je speakers. Jim James, Matt Ward en Conor Oberst zingen ieder een couplet waarna het refrein in een prachtige harmonieuze samenzang voorbijglijdt. Ze zijn op hun kwetsbaarst hier en dat hoor je ook in de bijzondere tekst terug:

Dear God, I wish that I could touch you
How strange, sometimes I feel I almost do
But then, I’m back behind the glass again
Oh God, what keeps you out, what keeps me in?

Het nummer is een vreemde eend in de bijt vergeleken met de andere songs, maar daar is in dit geval helemaal niets mis mee.

Eigen projecten

Natuurlijk brengen de vier ‘monsters’ ook hun eigen geluid mee op de plaat. Sommige critici beschouwen dit min of meer als een miskleun; Monsters of Folk voegt niets toe aan het eigen werk van de afzonderlijke leden. Maar wat verwacht je van artiesten die helemaal niet de bedoeling hebben de rest van hun drukke carrière samen door te brengen. Conor Oberst zegt op de website dat ze het echt voor hun plezier doen. De samenwerking deed hem denken aan vroeger, toen hij met zijn vrienden de tijd doodde door in de weekends vrijblijvend een beetje te jammen in het schuurtje. ‘We waren geen band, maar we maakten samen liedjes.’ Dit is ook de reden dat er voor Monsters of Folk geen enkele muzikant van buiten is ingehuurd.

Toegevoegde waarde

En exact deze vrijblijvendheid hoor je ergens ook wel terug op deze plaat. Je vraagt je af – vooral als je de artiesten afzonderlijk goed kent – wat precies de toegevoegde waarde is van dit project. Natuurlijk ze hebben er veel lol in hebben gehad, dat moge duidelijk zijn. En ach, wat maakt het ook uit eigenlijk. Het resultaat mag er wezen, het grootste deel van de nummers doorstaat zeker de toets der muzikale kritiek, dus waar hebben wij, de puristen, het over?

Toegegeven, Monsters of Folk een superband noemen gaat wat ver, maar het is zeker ook geen hobbyclubje. En of de vier in de toekomst hun samenwerking zullen uitbouwen? God only knows. Met Monsters of Folk heb je in ieder geval een cd in handen die wordt bevolkt door de crème de la crème van de hedendaagse alternatieve muziek. Wat wil je nog meer? En wat ook een voordeel is: als je de mannen nog niet kende, dan heb je ze hiermee wel alle vier op een cd’tje. Een mooi uitgangspunt om verder op ontdekkingsreis te gaan.

Monsters of Folk speelt op 21 november op het Crossing Border festival in Den Haag.