Neem met de helft genoegen

Eerst even wat geschiedenis: Mintzkov maakte in eigen land indruk door in 2000 de Humo Rock Rally te winnen en bracht daarna het veelbelovende debuutalbum M for Means and L for Love uit, een plaat vol interessante luisterliedjes. De band, met de twee gitaristen Philip Bosschaerts en Daan Scheltjens, bassiste Lies Lorquet, keyboardspeler Pascal Oorts en drummer Min Chul Van Steenkiste, heeft voor 360° de producer Mark Freegard gestrikt. Deze Schot werkte in het verleden onder andere voor The Breeders en The Manic Street Preachers.

Chronische problemen

Mintzkov heeft enkele chronische problemen die het beluisteren van 360° tot een zware bevalling maken. Zo werkt de eerder genoemde liedjesformule niet. Het recept resulteert in veel langdradige liedjes met een monotoon ritme (na opener Life After Fire is het euvel meteen duidelijk). Een ander probleem is dat Mintzkov te veel klinkt als stadsgenoot dEUS. Zanger en gitarist Bosschaerts heeft dezelfde donkere praatstem als Tom Barman en het stevige, repeterende gitaargeluid doet erg denken aan dEUS ten tijde van Pocket Revolution. Deus beheerst het kunstje alleen veel beter en daardoor komt Mintzkov er bekaaid af.

180°

Mintzkov blinkt zoals gezegd dus niet uit in originaliteit en dit maakt 360° een ongemakkelijke luisterervaring met de nodige ergernissen. Lichtpuntjes zijn de single One Equals A Lot (met een fraaie tweede stem van madam Lorquet), knaller The State We’re In of hekkesluiter Hitman.

Mintzkov zou de nummers kunnen inkorten en meer gebruik kunnen maken van variatie in ritme en instrumentatie om een eindeloos, hypnotiserend in een 360°-cirkel rondspinnen te voorkomen. Een 180° koerswijziging misschien?