Terugkeer van de romantici

Het Engelse Noorden is met zijn grauwheid geen vrolijke plek. Britten zeggen ook niet voor niets It´s grim up north. Muzikaal gezien heeft de regio een rijke traditie van kille melancholie en hoekige gitaarmuziek opgeleverd. Maxïmo Park hebben hun roots in het gebied. Ze komen uit Newcastle en zijn beïnvloed door het gepassioneerde realisme van The Smiths en bands als Pulp en New Order.

Leadzanger Paul Smith zingt in zijn teksten over mensen die de kilheid ontvluchten door zich vol overgave te storten in de liefde. Zijn songs richten zich op de emotionele cyclus van het fenomeen. Heftige verliefdheid van de L’amour fou-variant verandert in een pijnlijke relatiebreuk en vervolgens in de jammerklanken van een eenzame geliefde. Het blijft romantiek met een donker randje en met de kennis dat elke relatie kan uitmonden in een breuk, liefdesverdriet en bittere melancholie.

Alle kanten op
In dat opzicht is er niet veel veranderd in de thematiek van Maxïmo Park. Het vierde studioalbum Too Much Information opent gepassioneerd en optimistisch met ‘Give, Get, Take’, waar Smith lijkt te zingen over een muze waar hij geen genoeg van kan krijgen. Hij klinkt nog volop geïnspireerd, maar het nummer eindigt met de vraag Where do we go from here? Hoe verliefd je ook bent: het kan nog alle kanten opgaan. Dit gebeurt ook in het tweede nummer, het duistere ‘Brain Cells’. De stemming wisselt door de trage bassen die de track openen. Het nummer komt langzaam op stoom en het tempo stijgt als elektronica en een beat het aanvullen. Smith zingt schimmig en kwetsbaar terwijl de teksten in vergelijking met zijn andere liedjes minimaal zijn. Het is het beste en verrassendste nummer van het album en doet denken aan Thom Yorke’s uitstapjes in de elektronica zoals op Atoms For Peace.

Dit duistere gevoel wordt echter op de volgende tracks opgegeven voor conventionelere liedjes die soms blijven hangen, maar soms ook niet. Er is het The Smiths-achtige ‘Lydia, The Ink Will Never Dry’, dat opent met een typische Johnny Marr riff, maar je bent het zo weer vergeten. De nummers ‘Is It True’, ‘Drinking Martinis’ en ‘Midnight On The Hill’ doen nog het meest denken aan de oude hoogtepunten van de band. Het zijn nummers waar Smith je nog weet te boeien en je meeneemt, terwijl de band hem begeleidt met een herkenbare new wave sound waar je elementen in terughoort van Interpol en Block Party.

Wispelturig
Daartegenover zijn er tracks zoals ‘Brain Cells’, waarin Maxïmo Park het geluid probeert te verbreden en af te wisselen. De andere pogingen zijn minder geslaagd. ‘My Bloody Mind’ met zijn simpele en stevige rockintro lijkt een poging om back to basics te gaan, maar gaat vervolgens weer over op bekend terrein. Het is maar een uitstapje. Het springerige ‘I Recognise The Light’ lijkt niet echt een kant op te gaan, terwijl Smith verre en exotische steden beschrijft.

Het zijn deze tegenstellingen die van Too Much Information een wispelturig album maken waardoor het geheel niet helemaal bevredigend is. Bepaalde nummers tonen nog wel dat de band passie overheeft, ook al klinkt het niet nieuw meer. Het is alsof je een oude vlam, waar je het ooit eens mee hebt uitgemaakt, weer terugziet. Je herkent de dingen die je leuk vond en waar je op gevallen was. In de tussentijd is zij echter weinig veranderd en je vraagt je af wat zij je nog te bieden heeft.