Winstbejag of altruïsme?

Vorig jaar mei presenteerde Maxïmo Park, afkomstig uit Newcastle upon Tyne, de prima cd A Certain Trigger. Een langspeler met dertien nummers die qua sound ergens tussen punk, new wave en britpop lagen en die duidelijk allerlei muzikale invloeden hadden geabsorbeerd, van The Stranglers tot Blur en van de Undertones tot Franz Ferdinand. Kortom, stekelige songs met een pakkende melodielijn. Nog geen jaar later ligt er Missing Songs, een cd met nummers die eerder alleen maar te vinden waren op, zoals het doosje zegt: “limited editions of singles”. Dat zijn vijf van de singles van het album, maar gek genoeg niet de zesde single die in februari nog uit moet komen. De b-kant daarvan moet je dan ook missen.

Gevoelig

Die singles hebben maar liefst twaalf extra nummers opgeleverd, die de band de moeite waard vond om voor al haar liefhebbers beschikbaar te maken. Een altruïstische gedachte, want het zijn inderdaad allemaal sterke songs. Er staan negen nieuwe songs op de cd, die duidelijk wel anders zijn dan de nummers op A Certain Trigger. Hoewel niet allemaal, zijn ze over het algemeen net iets rustiger en iets minder puntig, maar beslist niet minder goed. De songs zijn meestal iets gevoeliger en emotioneler dan die op de debuutplaat. Een topper is I want you to leave. Er is ook een cover te vinden, namelijk Isolation, van John Lennon en een nummer dat verdacht veel op een cover lijkt. A Year Of Doubt lijkt door de tekst, zanglijn en gitaartjes wel heel erg veel op een nummer van The Smiths, waarvan de invloed ook op A Certain Trigger wel te horen was. Een prima nummer, maar de zinsnede “I wait behind the factory gates for you, to finish off your shift” is een wel heel opzichtige ripoff, ook al lijkt de stem van Maxïmo-zanger Paul Smith op die van Morrisey.

Winstbejag?

De cd eindigt met drie demoversies van nummers van A Certain Trigger, waarvan vooral de ruige versie van single Graffiti erg goed is. Dat is sowieso een goed nummer dat je niet vaak genoeg kunt horen. Door Missing Songs blijkt dat de nummers op A Certain Trigger vooral op hun effectiviteit zijn uitgekozen. Maxïmo Park blijkt meer te kunnen dan snelle songs schrijven en dat spreekt voor de band. Het is alleen echt stom dat de waarschijnlijk laatste single van het debuut niet is meegenomen op deze plaat. Dat duidt toch wel op wat winstbejag van het zo vriendelijk ogende Warp-records. Kennelijk hebben ze het grote geld geroken. Maar alles beter dan dat ze een remixalbum hadden gebracht, zoals bij Bloc Party recentelijk deed.