Doorgewinterde debutante

Goed, het is een beetje flauw dat haar bekende familie er te pas en te onpas wordt bijgesleept. Maar het is moeilijk de beste mensen onvermeld te laten. Sterker nog: het wordt je vrijwel onmogelijk gemaakt. Zo speelt haar moeder op twee nummers mee en horen we broer Rufus ook meerdere malen voorbij komen. Haar vader doet niet mee op de plaat, maar die zingt ze dan wel weer toe in Bloody Mother Fucking Asshole.

Levenservaring

Een van de redenen dat het vrij lang geduurd heeft voordat haar eigen album er kwam, is dat ze nogal kieskeurig was bij het uitzoeken van de producer. Die vond ze uiteindelijk in de persoon van Brad Albetta, met wie ze zo’n achttien maanden aan haar liedjes werkte. Een andere reden die Wainwright achteraf geeft, is dat ze eerst wat levenservaring moest opdoen voordat ze definitief voor een muzikaal bestaan zou kiezen. Bij het beluisteren van de liedjes lijkt het alsof de zangeres in de jaren dat ze die ervaring opdeed, vooral veel hartzeer heeft opgelopen. Haar teksten zijn heel persoonlijk (ze zingt zelfs over de gedachte aan zelfmoord) en gaan veelvuldig over liefde en leed. Ondanks alle ellende klinkt er echter ook altijd hoop door.

Tijdloos

Met haar stem weet ze in elk nummer moeiteloos de juiste emotie op te roepen. Zo klinkt ze soms klein en kwetsbaar (Don’t Forget), dan schreeuwt ze wanhopig (Ball & Chain) en dan weer klinkt ze sterk en ongelooflijk kwaad (Bloody Mother Fucking Asshole). Welke toon ze ook aanslaat, ze weet altijd te ontroeren. Soms doet ze denken aan andere grote vrouwen in de muziek, zoals Kate Bush, Stevie Nicks, Joni Mitchell of Tori Amos. Maar Wainwright heeft bovenal een heel authentiek en tijdloos geluid. Zowel wat betreft haar eigen materiaal als haar vertolkingen van andermans werk.

Net als haar broer put ze dankbaar uit de rijke muziekhistorie. Haar vertolking van Whither Must I Wander (geschreven door Robert Louis Stevenson, auteur van ondermeer Dr. Jekyll and Mr. Hyde) is een goed voorbeeld van dat tijdloze. Hoewel de melodielijn duidelijk een negentiende eeuwse oorsprong verraadt, trekt Wainwright het nummer op geheel eigen wijze naar het hier en nu.

Dertien prachtige warme nummers op een album dat ontroert. Martha Wainwright is een krachtige, nieuwe stem in de folkscene en daarbuiten, en haar debuut is er een met klassieke allure. De familie kan trots op haar zijn.

Martha Wainwright opent 25 november en 26 november 2005 voor haar broer in respectievelijk de Stadsschouwburg Groningen en Paradiso Amsterdam. Ze staat de 29e in Rotown Rotterdam en op 1 december in de Melkweg Amsterdam.