Duidelijk

In 2004 ontstond de samenwerking tussen Tom Barman en techno-producer CJ Bolland. Barman had zijn sporen toen al ruimschoots verdiend met dEUS en Bollands grootste hit Sugar is Sweeter had zijn sporen ook nagelaten in de muziekwereld. Beiden wilden eens ‘iets anders’ en Magnus was geboren. Twee belangrijke muzikanten met verschillende achtergronden die samen aan een nieuw project begonnen.

Teamwerk

Where neon goes to die zou niet gemaakt zijn door Barman of Bolland solo, dat is vanaf het eerste nummer, ‘Puppy’, duidelijk. De combinatie van de duistere beats, die toch niet (al te) dreigend klinken, met de stem van Barman is opvallend, maar het is duidelijk dat de nummers vooral het product van de samenwerking tussen de twee zijn. In ieder nummer is zowel Barman als Bolland aanwezig, ook al zingt Barman niet overal mee. Op ‘Singing man’, de eerste single van het album, is hij niet te horen. Daar neemt Tom Smith van The Editors die taak op zich.

Door de duidelijke identiteit van de band is het niet erg dat het album doet denken aan de jaren 80. Niet zozeer de synthipop, maar de donkere en dreigende EBM uit die periode, neigend naar bas-gedreven muziek zoals de Deutsch Amerikanische Freundschaft. En toch klinkt het niet gedateerd of oud.

Scherp
Het hele album staat vol met kale, bijna minimalistische muziek. Vaak zijn er maar twee of drie instrumenten tegelijk te horen. Over het algemeen zijn dat dan drums, bassen en een synth-lead. Maar nergens klinkt het alsof er nummers niet af zijn. De heldere productie zorgt ervoor dat de weinige instrumenten die aanwezig zijn volledig tot hun recht komen. En het lukt Magnus ook nog eens om die kale nummers vol te laten klinken. Misschien dat dat lukt door het contrast tussen de stem van Barman en de muziek. Waar de beats de bodem vormen, zorgt de stem, samen met een melodie-instrument dat spaarzaam wordt ingezet, voor de afwerking.

Magnus laat horen dat ze kundig zijn in hun vakgebied. Where Neon Goes to Die is een album dat complexer lijkt te worden naarmate je het vaker beluistert. Een album dat ieder keer nieuw blijft klinken, ook al lijken de nummers op het eerste gehoor aan de kale kant. Het album staat ver van dEUS af en is ook niet in de lijn der verwachting van CJ Bolland. Maar Barman en Bolland zijn dan ook niet voor niets zo’n belangrijke muzikanten. Samen laten ze een behoorlijke indruk achter, wat niet veel andere albums dit jaar hebben kunnen doen.