Wat valt er nog te zeggen?

Sivert Høyem heeft zich in de laatste jaren ontwikkeld tot een groots performer. Een ietwat slungelige, doch uiterst gedreven klassieke frontman die zichzelf voor honderd procent geeft, vocaal en fysiek. Een hypnotiseur, die het publiek bezweert, maar ook een rocker pur sang. Iemand die de agressie en de schoonheid op uitstekende wijze met elkaar weet te combineren. Maar vlak ook de rest van deze uitstekende band niet uit. Er wordt gespeeld met soms machinale perfectie, maar ook met een ziel. De bijna twee uur durende set is van extreem hoog niveau. De band varieert en kent vrijwel geen zwakke momenten.

Ook Madrugada heeft zijn klassiekers. Zo is Vocal, de majestueuze opener van Industrial silence, nog steeds een lust voor het oor en het gemoed. Strange Colour Blue, afkomstig van hetzelfde album, was schitterend in zijn opbouw. Het licht ging uit en alleen met een zaklamp bracht Høyem het publiek à la Bono in extase. Black Mambo (afkomstig van The nightly disease) was bloedstollend, Bloodshot adult commitment (van Grit) uiterst opzwepend. Maar hetgeen dat de optredens van deze band pas echt tot unieke ervaringen maakt, is de onophoudelijke energie die vrijkomt. Madrugada neemt niet even de tijd na het spelen van een nummer, maar walst er meteen krachtig overheen met nog meer donkere rock ‘n’ roll. Het publiek krijgt geen tijd om adem te halen; waarom zou het ook. Ademhalen kan altijd nog.

Alleen in de wat rustigere toegift zakte de spanning iets weg. Misschien is twee uur dan wat teveel van het goede. Of zat de adrenaline van de anderhalf uur daarvoor nog zo dik in de aderen, dat rust eigenlijk nog geen optie was voor ondergetekende? Er gebeurt hoe dan ook wat met je bij een optreden van Madrugada. Wat valt er verder nog over te zeggen? Dat het één van de sterkste livebands in het circuit is, dat je ze moet gaan zien als je de kans krijgt? Of in gepaste stilte verlangen naar volgend jaar? Same time same place?