Prettig gestoord broekie
Uit het niets is de wereld een Lightspeed Champion rijker. Deze supersnelle kampioen is eigenlijk een zelf verzonnen stripfiguurtje ontsproten uit het brein van de hyperactieve Dev(onte) Hynes en is daarmee ook de naam van zijn nieuwe muzikale soloproject. De zojuist verschenen plaat Falling Off The Lavender Bridge is het eerste wapenfeit van dit pas 21-jarige ex-Test Icicles-bandlid. Een opvallend frisse popplaat, met de nodige humor en een fors aantal sterke songs.
Afgaand op alleen de bizarre cover van de plaat verwacht je hilarische muziek bij de Lightspeed Champion. Dev Hynes met een weirde pruik, een felrode trui en foute gele strik die angstvallig een zwart konijn vasthoudt… waar gáát dit over? Het doet denken aan de gekte van het Gnarls Barkley-project van enkele jaren terug. Rare kwibussen die toch hele “normale” muziek maken met een serieuze boodschap. Want ook bij Lightspeed Champion valt direct op dat Dev Hynes, ondanks zijn jonge leeftijd, een redelijk serieuze man is getuige teksten als “I feel better now I’ve seen you, but deep inside my bones feel like timber” uit openingssong Galaxy Of The Lost. Zijn serieusheid blijkt ook uit de rake observering over de eenzaamheid van veel jongere mensen in Let The Bitches Die: “A thousand messages, but not a soul in his bed“. Aan de andere kant, songtitels als All to Shit of Devil Tricks for a Bitch geven aan dat er wel een puberaal randje zit aan dit project.
Vaste formule
~
De muziek op deze plaat kent vooral invloeden uit de country en de musical wereld. De heimelijke liefde voor countrymuziek is bij Dev Hynes ontstaan in Texas, waar bij zijn tante vroeger de god ganse dag countrymuziek werd geluisterd. En de muziek uit de musicals als Hair waren de eerste liedjes waar hij als kind naar luisterde. Lightspeed Champion’s liedjes zijn gebrouwen volgens een vaste formule: men neme een (pedal steel)gitaartje, een strijkkwartetje en veelvuldige samenzang tussen leadzanger en zijn vrouwelijke compagnon, de fraaie stem van de Londonse singer-songwriter Emmy the Great en klaar is Kees. Dit leidt in de opener Galaxy of the Lost meteen tot de beste song van het album, een superaanstekelijk popdeuntje dat in de verte doet denken aan Belle & Sebastian. En ook in opvolger Tell Me What It’s Worth en het bijna tien minuten lange Midnight Surprise, met steelgitaar opening en op het einde een lange distortion solo, werkt de formule betrouwbaar. In het midden van het album komt de sleet er in en volgen enkele onopvallende, middelmatige liedjes (Devil Tricks For a Bitch, Salty Water). Het zou jammer zijn als je hier zou afhaken want de kampioen van de lichtsnelheid heeft aan het einde van zijn plaat nog enkele mooie nummers klaarstaan, zoals Everyone I Know Is Listening to Crunk (met klarinet) en countrypopsong Let The Bitches Die.
Belofte voor de toekomst
Falling Off The Lavender Bridge is geen bijzonder originele plaat, het is eerder een zoektocht naar het perfecte popliedje. Soms komt Dev Hynes, die zich met zijn vorige band Test Icicles toch veel meer in de rockhoek begaf, er verdomd dichtbij. Dat deze vent op zijn leeftijd in staat is deze plaat af te leveren belooft wat voor de toekomst.
