Gnarls Barkley

Verkeerde been

De twee mannen achter het project Gnarls Barkley, producer Danger Mouse (Brian Burton) en zanger Cee-Lo (Thomas Callaway) zetten de luisteraar graag op het verkeerde been. Danger Mouse heeft de nodige reputatie als non-conformist als producent van onder andere de laatste Gorillazplaat Demon Days en als brein achter The Grey Album, het bekende White Album van The Beatles gemixed met The Black Album van Jay-Z. Cee-Lo is rapper en zanger, heeft zijn wortels duidelijk in de gospelmuziek, maar is ook een groot punkrockliefhebber (het nummer Gone Daddy Gone op St. Elsewhere is bijvoorbeeld een cover van Violent Femmes). De kale, imposante en ruim van tatoeages voorziene Cee-Lo is overigens het meest bekend van hiphopcollectief Goodie Mob.

Serieuze ondertoon

Het debuut van de samenwerking tussen Danger Mouse en Cee-Lo, St. Elsewhere, staat vol met verrassingen. De muziek is een mix van soul, gospel, funk en punk. Vanaf het openingsnummer Go-Go Gadget Gospel, een a-typische gospel gedoopt in een bad vol aangename gekheid, is de toon gezet voor een album met muzikale grappen en grollen van hooguit 3 minuten. Wat echter ook direct opvalt, is de serieuze ondertoon van Gnarls Barkley. Want deze mannen hebben dondersgoed in de gaten dat de wereld een gekkenhuis is waar niemand grip heeft op zijn eigen leventje. Dit leidt tot moedige, diepgravende teksten van Cee-Lo. “And I’ve tried, everything but suicide, but it’s crossed my mind, just a thought” zingt hij in Just A Thought, een langzaam nummer, ondersteund door een krachtige drum’n bass-beat. Of wat dacht je van “Basically I’m complicated, I have a hard time taking the easy way, I wouldn’t call it schizophrenia, but I will be at least two people, today, if that’s ok”, het openingscouplet van het schitterende Who Cares?.

St. Elsewhere is met 37 minuten voor 14 nummers een korte plaat, maar geeft de luisteraar veel werk mee. Er gebeurt gewoon heel veel. Gegarandeerde soulvolle hitsuccessen als Smiley Faces en het bekende Crazy wisselen elkaar af met lastigere klussen zoals Transformer, Storm Coming of met poppy songs (The Last Time, St. Elsewhere). Daarom doet de plaat geregeld denken aan platen van Outkast, UNKLE of DJ Shadow. Niet zozeer qua muziek, maar qua kunde om opvallende, onsamenhangende liedjes tot één geheel te smeden. Ga dus niet voor logica en zekerheden, maar laat je opnemen in de St. Elsewhere-gemeenschap, één van de maffere plekken in het muzieklandschap anno 2006.