Niet meer dan de som der delen

~

Grappig hoeveel het publiek vanavond zegt over LCD Soundsystem. Studenten in hipvale shirts staan tussen Spaanse krakertypes en doorsnee forty somethings. Dat gemêleerde gezelschap is vooral te danken aan James Murphy’s gelikte bastaardras van punk-funk-discopop, die in het afgelopen decennium een van de voornaamste sloophamers van de muren tussen dance en rock was. LCD Soundsystem brak er in de jaren nul mee door als verfrissend oprechte retro-act, en bracht mensen terug op de dansvloer die daar al jaren niet meer waren geweest. Van gladde pop á la Talking Heads tot de monomaan stuwende vierkwartsmaten van Kraftwerk – of van

~

Het wil vanavond maar niet goed lukken om Murphy’s handelsmerk te voeren. Zijn sterkste nummers zijn een tergend lange reis naar het hoogtepunt, alsmaar aanzwellend en opbouwend tot je de climax kan proeven; zelfs als die komt blijf je smachten naar echte ontlading. Maar vanavond ligt zelfs bij het nummer ‘Get Innocuous’, het schoolvoorbeeld ervan waarin ruim zeven minuten lang één sample wordt aan- en uitgekleed met verschillende ritmes, dat handelsmerk iets te veel aan de oppervlakte, als een goocheltruc die niet altijd wil lukken.

Natuurlijk dwingen hits als ‘Daft Punk Is Playing at My House’ en ‘Movement’ tot dansen, maar de band mist de finesse om het publiek permanent op sleeptouw te nemen. De spanningsboog wordt opgebouwd maar raakt snel kwijt, duikt dan weer even op tussen de veelheid van instrumenten en ritmes om daarna voorgoed te verdwijnen.