Is dít Larsson?

Zet je deze cd op, dan riekt de woonkamer na luttele seconden naar de Evil Superstars en Millionaire. Ook de walmen van Soulwax en Beck trekken ineens rond. Snuif eens langdurig in, en de zweterige stank van die typische Hate To Say I Told You So-riffs van The Hives wordt werkelijk ondraaglijk. Trouwens, zit freakin’ Bono sinds kort in een andere band? Ook diens slechte adem hangt in de lucht. Toch betreft het hier ‘gewoon’ Larsson. Uit Leuven. Een interessante vraag is: is dít werkelijk Larsson of is dit een nog onbeduidend bandje dat schaamteloos anderen kopieert? Een dergelijke vraag na één luisterbeurt beantwoorden is als vloeken in de kerk. Het mag niet. Deze recensent is daarom gedoemd tot het minstens tien keer achtereen luisteren van This Is.

Op stoom

En eerlijk gezegd, die eerste keer erger je je voornamelijk aan dat opgefokte Belgische Beckje. Aan die jankerige (veelal) falsetzang. Goed, daar kan die zanger ook niets aan doen, verman je jezelf een beetje, denk je dan. Professioneel opstellen dus; luisterbeurt twee. Er treedt wat herkenning op. Sterker nog; die riff van Girls Will Be Girls is eigenlijk best goed in elkaar geknutseld. En ook volgende nummers… Ja, ach, best wel… Larsson lijkt daar wat op stoom te komen, om nog maar eens zo’n walmende metafoor te gebruiken.

picture © artixphoto.be

Maar goed, niet ineens te snel conclusies trekken nu. Flowers from a Brook klinkt tenslotte nog steeds als een Strokes-cover. Doorzetten dus. Luisterbeurt drie, vier en vijf staan vandaag nog op het programma. Let’s get this over with. Gelukkig duurt die cd maar ruim 29 minuten. Maar dan, na draaibeurtje vijf, het keerpunt; de verslaving doet zijn intrede. De nummers van Larsson – ja, ze zijn toch echt allemaal van henzelf – knállen en zijn lekker uptempo. Dat stuwende drumwerk klinkt erg goed. Het is dan ook niet erg meer om alweer bij nummertje één te beginnen. Want nu hoor je een enthousiaste band, die lekker is geproduceerd. Een met een dikke laag cement bestreken muur van geluid. Stampende rock ’n roll. This Is blijkt een leuk debuut vol trefzekere, puntige nummers. Maar ben ik écht gegrepen? Neen, want ook na tien luisterbeurten ben ik nog steeds niet geheel overtuigd. Als dít Larsson is, hoe lang blijf ik het dan nog leuk vinden? En hoe goed is hun debuut in vergelijking met de wereldplaten van de eerdergenoemde artiesten? Weet je wat, na nog eens tien luisterbeurten kom ik hier op terug.