!!!

Vaak wordt er gediscussieerd over hoe je toch die merkwaardige bandnaam uitspreekt. De band raadt zelf drie dezelfde klanken aan, zoals ‘pow pow pow’. Bij een kleine rondvraag in de zaal suggereerde men onder andere ’tsjak’ (3x), ’tsk’ (3x), ‘goed’ (3x) en ‘WHAAA!’ (?). De flyer van de show vermeldt de meest gangbare manier: ‘chk chk chk’. Dit is ook het geluid dat de muziek het dichtst benadert. Het is namelijk reteritmisch, funky en verschrikkelijk dansbaar. Dit alles wordt gebracht met zo’n bijdehante attitude, dat je bijna niet stil durft te staan.

Kookpunt

Inderdaad, niemand in de Amsterdamse Melkweg staat stil bij het optreden van !!!. Vanaf het eerste nummer gaat de zaal al goed los. Ze openen sterk met hun nieuwe single Take Ecstasy with me. Dit is nog redelijk lichte kost vergeleken bij het eerdere werk van hun album Louden up Now, waarmee ze vorig jaar in Nederland doorbraken. Het beste van dit album wordt vanavond opgevoerd. Pardon my Freedom is een groot succes, maar het publiek bereikt het kookpunt op afsluiter Me and Guliani down by the Schoolyard.

Losgeslagen multi-percussionisten

Ook op het podium is het een feestje. Omdat niemand echt een vaste plek lijkt te hebben in deze band, komt het podium over als een vrije speeltuin voor losgeslagen multi-percussionisten. Er wordt per liedje druk van instrumenten gewisseld, waarbij ze af en toe met zijn allen rond het drumstel drommen om vele verschillende ritmes te trommelen. De liedjes zijn knap opgebouwd rond het ritme. Ook de melodie-instrumenten zoals de gitaren doen vooral dienst als ritmisch slaginstrument. Zelfs zanger Nic Offer zingt niet echt. Hij roept verschillende ritmes en schreeuwt uitdagend tegen zijn publiek: “There’s no fucking rules, man!” Hoe punk. Drummer John Pugh schaart zich halverwege het optreden bij Nic om een deuntje mee te zingen.

Geen adempauze

De samenwerking van deze acht mannen is pure synergie, die als een vlam op het publiek overslaat. Maar opeens zijn ze weg. Nu al? De set leek zo kort. Het verhitte publiek blijft verdwaasd in de zaal achter, als blijkt dat er geen toegift wordt gegeven en de gordijnen het podium afsluiten. Wat een anticlimax. Maar het was dan ook een wervelwind van een optreden, zonder echte rustpunten om de set te structureren en het publiek even een adempauze te geven. Dat is dan de taak van de dj die wat losse soul en motown-evergreens over de mensen uitstrooit.