Barbaarse electro-soul

Veel onwennige blikken zijn gericht naar het podium. Lidell dwaalt in ongekookte soulballads, techno, drum & bass, onvervalste club en discofunk. De zaal gaat plat tijdens het openingsnummer ‘The Ring’. Invloeden van Prince zijn overduidelijk aanwezig, niet alleen in thema’s en stijl, maar ook zeker in de vocalen. Absoluut niet onverdienstelijk trouwens. Lidells stem en de (te) zware bas overdonderen het publiek. Slim zet hij deze muzikale stormram voort in overtuigend zwartgeblakerd geweld, dat uitmondt in de meezinger ‘Enough’s Enough’ en daarop aansluitend pas het eerste herkenningspunt, de radiohit ‘Multiply’. Zijn energie en plezier werken aanstekelijk.

Maar dan. Lidell laat het niet bij zijn geknepen strot, maar zoekt ook de (elektronische) percussie. Het lijkt meer show dan muzikale functionaliteit. Nummers van wisselvallige kwaliteit volgen elkaar op. Het publiek raakt het contact kwijt, doordat de leidraad verloren gaat. Vaak biedt de driekoppige band met gitaar-bas, elektronica en percussie, onvoldoende fundament om te blijven boeien. Lidell is nog zoekende. Enkele keren lukt het. Zoals tijdens een interactie tussen band en publiek bij die andere kraker, ‘Another Day’. Of in het solo-intermezzo waarin Lidell zijn grenzeloze stemmogelijkheden verwerkt met een loopstation tot diepe house. Ook tijdens het officieus laatste nummer van de avond, voor de toegift, staat hij op. ‘Coma Chameleon’, gecomponeerd met Beck, schudt het in slaap gesuste Paradiso met donkere basdrum en krijsende gitaaragressie wakker.

Lidell is een andere weg ingeslagen. Een, naar eigen zeggen, nare periode is achter de rug en het kompas ligt nu op zijn persoonlijke hart in plaats van de commercie. Goede keus, maar nu hier aan werken. Het onmetelijke talent van de naar New York verhuisde Brit is totaal niet in toom te houden, zo blijkt op Compass en zeker in Amsterdam. De komende jaren zal Lidell moeten laten zien dat hij de sterke flirts met Prince daadwerkelijk kan uitbouwen naar een eenduidige stijl.