Slim maar teleurstellend

Echt anders dan zijn voorgangers klinkt Cover the Distance niet: aan de succesformule van Isolation Years worden hooguit een achtergrondkoortje (op Michael (If You Cannot Row) – een kitscherige kunstgreep die niet iedereen zal waarderen) en het spaarzame gebruik van elektronische instrumenten en strijkers toegevoegd. Verder volgt de muziek het pad dat uitgestippeld werd op de eerste twee platen: compacte, slim uitgewerkte nummers die akoestisch gespeelde akkoorden met fraaie melodieën verweven. De teksten van zanger Jakob Moströms – soms ironisch, soms half poëtisch – wijken ook niet van zijn karakteristieke stijl af.

Nuances

De muziek van Isolation Years is op zijn best wanneer de band een speelse, simpele melodie weet uit te buiten tot een catchy nummer met kop en staart. De meeste tracks op Cover the Distance klinken weer bedrieglijk eenvoudig, maar zitten stiekem vol subtiele nuances. Een nummer als Nurse Hands (de eerste single van het album) lijkt met zijn eenvoudige akkoordenpatroon op het eerste gehoor niets bijzonders, maar na een paar keer luisteren blijven er flarden van in je hoofd doorspoken, zodat je het opnieuw wilt horen – een teken van intelligente muziek. Ook Look What I’ve Done biedt met schijnbaar simpele middelen een onweerstaanbaar nummer dat zangmelodieën met majeurakkoorden en een bluesachtig gitaarpatroon verweeft. Van zulke tracks zijn er echter weinig te vinden, en al na een kwartier slaat een indruk van verveling toe: zeurende refreinen, spanning en intensiteit die onder de oppervlakte blijft en nergens pakkend tot uiting komt.

Niemendalletjes

De melancholie en de nadruk op refreinen die soms zo meeslepend waren op voorgangers Inland Traveller en It’s Golden blijven hier grotendeels achterwege: Cover the Distance bevat te veel stuurloze, snel vergeten nummers, niemendalletjes zoals de openingstrack Dyslexic en Leaning. Uitschieters bevat het album niet: de twaalf tracks, hoe fraai en technisch geslaagd ook, blijven te veel op het zelfde tempo en in dezelfde sfeer hangen. Zelfs het afsluitende titelnummer kabbelt voorbij zonder dat het ooit echt op gang gekomen is. De muziek wekt uiteindelijk bijna onverschilligheid op: Cover the Distance blijkt het minst geslaagde album van een begaafde band.