Het Amerikaanse platteland in het hoofd van Isobel Campbell

Maar goed, ter zake. Campbell doet in de kunstbijlage van De Volkskrant van 16 februari uitgebreid uit de doeken hoe de plaat, die overigens de titel Ballad of the Broken Seas draagt, tot stand is gekomen. En wat blijkt: zij en Lanegan hebben elkaar amper ontmoet of gesproken. Ja, beste lezer: de kracht van het internet wordt nog maar weer eens bevestigd in de totstandkoming van dit bijna anachronischtische album, want Isobel en Mark wisselden ideeën voor hun ballades uit via e-mail. Dat noem ik nog eens een combinatie van vooruitgang en traditie: lekker samen musiceren op duizenden kilometers afstand. Fantastisch concept!

Je houdt iedereen voor de gek

En het resultaat mag er ook nog eens wezen. Ballad of the Broken Seas is een plaat vol magie, mysterie en schoonheid. Het beste van twee werelden samengepakt in een nieuwe wereld. Of misschien eerder: een oude wereld. En dat is met name knap van Campbell. Zij schreef het overgrote deel van de broeierige folksongs in het Schotse Glasgow of all places. Zo zie je maar wat goed luisteren naar Johnny Cash, Hank Williams (ook gecovered op deze plaat) en Lee Hazlewood allemaal niet kan bewerkstelligen. Je hoort de jaren twintig tot en met de jaren zeventig terug, voegt wat gekraak toe, zet de zaak op vinyl, zorgt dat het er wat oud uitziet, drukt de plaat in een bak op een verzamelbeurs en houdt iedereen voor de gek.

Beelden in je hoofd

Campbell en Lanegan weten een magische landelijke sfeer te creëren, op de manier waarop anachronist – of moet ik zeggen non-chronist – Tom Waits dat ook deed op Mule Variations (1999) en op een gedeelte van Real Gone (2004). Een vergelijking die misschien ook wel boven komt drijven omdat Mark Lanegan zowel met zijn karakteristieke gezicht als qua stem steeds meer op deze grootmeester gaat lijken. Nou dwaal ik weer af. En dat is precies wat deze plaat met je doet. Ballad of the Broken Seas laat je, vanuit je koude Nederlandse zolderkamertje, afdwalen naar het Amerikaans platteland, naar plekken die je kent uit films of naar beelden die je zelf in je hoofd hebt gevormd bij het luisteren naar de muziek van Cash en anderen. Zo moet het ongeveer ook gegaan zijn met Isobel Campbell, daar in Schotland.

Later dit jaar verschijnt er een tweede soloplaat van Isobel Campbell met de titel Milk White Sheets. Zij staat in april ook op Motel Mozaïque 2006.