Popmuziek in de breedste zin van het woord

“I’m a rough gem”, zingt Diamonds in het gelijknamige nummer, dat geheel doordrongen is van de ironische humor die hij al bij The Unicorns ten toon spreidde. Maar de crappy keyboards en de lo-fi van zijn vorige band lijken nu ver achter hem te liggen. Dankzij beter klinkende instrumenten en een verse dosis inspiratie krijgen de intense, poppy songs extra kracht. Inspiratie komt bijvoorbeeld uit de hiphop (Where There’s a Will, There’s a Whalebone), country (Volcanoes) en zelfs uit calypso (Jogging Gorgeous Summer).

Wars van regels

Islands lijkt wars van elke regel in de popmuziek. De opener, Swans (Life after Death), duurt meteen zo’n tien minuten. Een hele trip, zeker gezien de verschillende wendingen in het nummer. Maar doordat de de draad niet uit het oog te verliezen is, kan zelfs het meest ongeoefende oor het geheel moeiteloos volgen. Bij het tweede nummer gaat het meteen over een heel andere boeg: Humans heeft het karakter van een zwaar georkestreerd McCartney-nummer, waarbij Diamonds klinkt als Brother Danielson, oftewel de als boom verklede bard. In Tsuxiit wordt er weer een hele andere kant van Islands belicht, een vreemde en vooral instrumentale kant.

The Unicorns

Toch is het al eerder genoemde Rough Gem het meest interessante onderdeel van de plaat. Deze hypervrolijk klinkende song doet meer dan de andere nummers denken aan het verleden van Diamonds en J’aime T’ambour bij the Unicorns. Die vreemde muzikale benadering klinkt nog altijd goed in de oren. En gelukkig klinkt Return to the Sea in zijn geheel behoorlijk open, zodat deze uitstap niet geforceerd overkomt. Dit maakt van Return to the Sea een mooie popplaat die hier en daar behoorlijk spannend is, van veel walletjes snoept, maar tegelijkertijd heel eigen klinkt. Als de sound van de pop uit Montreal, maar dan net even iets anders.