Energie is de weg kwijt
Het moet een zware dobber zijn voor een band. Eerst een succesvol debuutalbum uitbrengen en daarna beginnen aan die beruchte moeilijke tweede plaat. De verwachtingen van de critici zijn hoog. Dezelfde muziek als op het debuutalbum, zoals The Kooks deden? Of meer zoals Oasis, met een ware creatieve verschuiving? Zowel de critici als de fans verwachten eigenlijk beide tegelijk, en zo doe je het als band vrijwel nooit goed. Of het Londense vijftal Infadels er na hun veelgeprezen debuut ook zo over dachten, is niet duidelijk. Feit is wel dat hun tweede album, Universe in Reverse, met geen mogelijkheid aan zijn voorganger kan tippen.
~
Muur van geluid, maar minder dwingend
Deze uitgebreide omschrijving van het debuut zou overbodig zijn als het niet ook perfect haar opvolger zou omschrijven. Maar er is meer. En meer is soms minder. Universe in Reverse valt direct op door haar muur van geluid. Er is geen lucht en geen ruimte voor rust. Voor een openingsnummer is dat niet erg. Circus of the Mad spat de luidsprekers uit, en de combinatie van een overheersende melodie die zo uit de kast van New Order lijkt te komen en bombastische festivalrock is een aangenaam succes. Het album blijft echter op dezelfde voet doorrazen. Waar de energie van de mannen eerder in banen werd geleid, lijken ze nu het spoor bijster en gaan ze veertig minuten lang zonder adempauze los.
Deze storm aan energie past wel bij de huidige Engelse stijl en de medewerkers aan het album. Producer Martin “Youth” Glover (Futureheads) en mixer Cenzo Townsend (Bloc Party, Pigeon Detectives) zijn toch zeker niet de minste namen. Maar het feit dat de muziek past binnen de huidige trend zegt eigenlijk al genoeg: de band klinkt goed, maar ook zo standaard. Zo dertien in een dozijn. De enige duidelijke blik terug is de single Free Things for Poor People, dat met zijn meezingbare staccatotekst meteen het beste nummer van het album is.
Veel geblaat en weinig wol
~
~
Niet alleen muzikaal lijken Infadels hun focus kwijt te zijn. Ook de teksten zijn niet in staat de reputatie van de band hoog te houden. Het vorige album bracht ons gedetailleerde verhaaltjes over het nachtleven en de liefde, gezongen met een indringende stem waardoor je wel moest luisteren. Op Universe in Reverse verdrinkt de zang regelmatig in de zee van geluid. En als je dan toch luistert, begrijp je niet waar Bnann het over heeft. De teksten zijn cryptischer en minder toegankelijk en lijken te gaan over gevoelens waar de luisteraar zich minder mee kan identificeren, zoals A Million Pieces, dat over het gehaaste toerleven lijkt te gaan.
Het komt geregeld voor en het is elke keer weer treurig: een band die te vroeg piekt met een jaarlijstjes veroverend debuut. Universe in Reverse is gladder, minder baldadig en minder dwingend. Precies de kenmerken waar we Infadels eerder om prezen missen nu. Maar van een verrassende, creatieve verschuiving is ook geen sprake. Wie het debuut niet kent zal heus kunnen genieten van de energieke dance-rock die Infadels met deze plaat laten horen. Maar een luisteraar met voorkennis hoort het direct: het schaap is geschoren en zo zonder wol staan Infadels te bibberen en te blaten in de wind.
Infadels live in Nederland en België deze zomer:
12 juli: Mezz Club, Breda (dj-set)
10 augustus: Solar Weekend Festival, Roermond
14 augustus: Pukkelpop Festival, Hasselt-Kiewit
15 augustus: Lowlands Festival, Biddinghuizen
