Hoe Ill Nino vanaf het begin had moeten klinken

Het is niet zozeer dat Ill Nino een geheel andere weg in is geslagen, maar dat er nieuwe bronnen zijn aangeboord is duidelijk hoorbaar. Weg is het geluid dat juist in de tijd van de Nu-metal zo breed gewaardeerd werd. In plaats daarvan wisselt het sextet brute riffs en grunts (denk aan Hatebreed of Chimaira) af met bijna idyllische percussie-elementen. Daarbij komt veel minder dan vroeger het pakkende refreintje om de hoek kijken. Hierdoor lijkt het of Ill Nino voor het eerst echt van de eigen kracht is uitgegaan, wat drummer Dave Chavarri ook toegeeft in de bio: “Dit is hoe Ill Nino vanaf het begin had moeten klinken”.

Alto-bard

Dat dat niet het geval is geweest, wordt de latino-Amerikanen in metalkringen aangerekend. Het is te hopen dat het nog niet te laat is voor Ill Nino om dat imago enigszins op te vijzelen. Afgaande op One Nation Underground verdient de band namelijk zeker een nieuwe kans. De grootste vooruitgang mag de zang van Christian Machado genoemd worden. Waar hij in undergroundhitjes als What Comes Around en How Can I Live vooral naar voren kwam als alto-bard, klinkt hij op One Nation Underground zoals een metalzanger hoort te klinken: getergd, rauw en agressief. Waarbij de combinatie tussen Engelse en Spaanse teksten overigens nog steeds vertrouwd aanhoort.

Zomeravondmetal

Toch hoeven de grootste fans van deze band niet bang te zijn weggejaagd te worden door het opgepoetste geluid. Ill Nino klinkt weliswaar wat meer metal en wat minder mainstream, maar dat wil niet zeggen dat Machado & consorten je opeens van je stoel blazen. De riffs zitten wat beter in elkaar, de grunts zijn verfrissend, maar het algehele geluid van de band klinkt nog even clichématig als voorheen. Dat wil zeggen: voor de eerste wereldschokkende Ill Nino-cd zullen we nog minstens één album moeten wachten. Het zijn bijvoorbeeld slechts de van Soulfly afgekeken latin-invloeden die Ill Nino onderscheiden van diverse andere Roadrunnerbands. One Nation Underground is dan misschien ook wel het best te verteren door iemand die de zomeravondmetal van Soulfly een beetje zat is. Ieder ander kan deze cd misschien het beste als opstapje richting echte metal zien.