Nog steeds een belofte
Gomez is al jaren een van de leukste bands uit het Verenigd Koninkrijk, hoewel er van dat Engelse karakter doorgaans weinig te merken is. Het woord britpop is, ondanks enkele overeenkomsten met de Beatles, niet echt van toepassing op Gomez. Misschien komt dat door de niet echt Brits klinkende stemmen en de wat Amerikaans aandoende bluesy rocksound van deze vijf nog vrij jonge kerels. Vergelijkingen met een band als Pearl Jam zijn geregeld gemaakt naar aanleiding van eerdere platen, en Eddie Vedder zelf maakte op zijn beurt weer reclame voor Gomez toen hij in 2000 op Pinkpop stond.
~
Perfecte popsongs
De eerste drie korte, up-tempo nummers op Split the Difference vallen eigenlijk een beetje tegen. Niet slecht, maar ook niet van dezelfde kwaliteit als bijvoorbeeld Shot Shot en Rex Kramer, de openers van het vorige uitstekende album In Our Gun. Het blijken opwarmertjes te zijn voor wat nog komen gaat. Met het folky Me, You and Everybody wordt het pas echt mooi, echt Gomez. De nummers zijn spannend (We Don’t Know Where We’re Going), lief (Sweet Virginia) en voorbeelden van perfecte popsongs (Catch Me Up). Natuurlijk met die prachtige samenzang van Ben Ottewell, Tom Gray en Ian Ball als krachtig wapen. Niet veel bands hebben de luxe te beschikken over drie zulke uitstekende stemmen.
Net geen klassieker
Er valt veel positiefs te melden over Split the Difference. Toch blijft Gomez zo’n band die die ene ‘klassieke’ plaat nog niet heeft gemaakt. Het debuut Bring It On was een erg goede poging, Liquid Skin was meer van hetzelfde en In Our Gun was compacter en kwam meer in de buurt van Liquid Skin. Maar toch kende elke plaat een aantal mindere momenten. Wat dat betreft lijkt Gomez inderdaad wel een beetje op Pearl Jam, die ook steeds op hetzelfde niveau blijft hangen, met het ene verschil dat Pearl Jam die klassieker al heeft staan. Vandaar dat geen Pearl Jam-album meer kan voldoen aan de verwachtingen en alle albums van Gomez wel. Ook Split the Difference is niet die topplaat die er zonder meer inzit, maar wel zo mooi dat je het immer jonge en frisse Gomez voor een vierde achtereenvolgende keer als belofte zou kunnen betitelen.
Ria van Dijk 
