Nieuw: van Gem

Voor degenen die een bloedhekel hebben aan enorm bijdehante recensenten die graag liedjes van de ene artiest vergelijken met liedjes die een andere artiest ooit eerder uitbracht: lees niet verder. U wordt van onderstaand stuk niet gelukkig. Voor de anderen die denken wellicht wat van deze muzieksamensmeltingen te kunnen leren? Of voor dat gezelschap dat onverhoopt nog niet écht eerder met de Utrechtse band Gem in aanraking kwam? Lees vooral verder. Onderstaande geeft op z’n minst een globale indruk van wat je te wachten staat als je New een paar keer beluisterd hebt. Maar daarna? Tja, da’s natuurlijk de essentiële vraag.

New bevat op het eerste gehoor allemaal materiaal dat ergens op lijkt, dat door andere artiesten eerder ook eens gedaan is. Goed, dat statement is dan alvast gemaakt. Gems derde langspeler lijkt op werk van anderen. Overigens is ‘langspeler’ meteen een contradictio in terminis, want deze speelt helaas maar kort, tezamen 33 minuten en 7 seconden. Ik loop de tien nummers graag even met u door.

1. Look
Ik hoor The Strokes. Tjonge, wat hoor ik The Strokes. De zang van Julian Casablancas, de gitaarlicks van Nick Valensi. Maar wát een waanzinnige zomerhit is dit! Je ziet die bomvolle, subtropisch hete Bravotent op Lowlands al voor je. Overigens, wat dat aangaat is er qua vergelijkingsmateriaal juist weer weinig ‘news’ onder de zon. Gem leek op hun debuutalbum Tell Me What’s New namelijk ook al heel erg op The Strokes.

2. Blisters
Fatal Flowers. Een van Nederlands grootste muzikale exportproducten uit de jaren tachtig? Ja, waarom ook niet? Vooral dankzij het onweerstaanbare refrein kon deze song rechtstreeks van het album Pleasure Ground afkomen.

3. Shoes
Jet, Are You Gonna Be My Girl. Door de enthousiast gespeelde hook, de ruwe stem. De sympathieke klapjes, de rammelende beatring. Feestmuziek. Vrolijkheid.

4. She said oh oh oh, I said yeah yeah yeah
Typisch Razorlight. Lichtvoetig nummertje, lekker fris aangezet. Inclusief meezingbaar en meespringbaar refrein.

5. Down
Trompetgeschal, blazers die een zeer vrolijk wijsje spelen. Met een lekkere gitaartokkel, met een violenpartij. Ofwel, zo’n nummer dat je met een beetje fantasie zo terug zou kunnen horen op een cd van The Shins.

6. Jupiter
De Arctic Monkeys. Jawel, ze konden niet ontbreken in dit rijtje. Jupiter heeft ook die onverwachtse voortzettingen, ook die weirde breakjes. Inclusief een zangpartij die akelig dicht tegen die van Alex Turner aanschurkt.

7. Gimme
Infadels-puntigheid. Infadels-uptemporock. Infadels-tover-een-lach-op-je-gezicht-als-je-het-hoort. Als je er van kan genieten? Als je er voor open staat? Dan is dit zo’n commercieel topliedje.

8. Cold
Jack of Hearts. Kent u deze nog, nog, nog? Ruwe zang, harmonicaatje. Lekkere rock-‘n-roll. Uit Amsterdam. Ze bestaan, zo lijkt het. Ze herleven in ieder geval. Dat blijkt als je Cold hoort.

9. Comfort
Razorlight wederom. Met een ruw randje van The Libertines. En een Manic Street Preachersachtige lyrische akkoordenreeks. Vooral die laatste is grappig, aangezien Greg Haver de productie van New verzorgde. Iets dat hij eerder ook al deed voor… inderdaad, de Manic Street Preachers.

10. Today
Een Stereophonicsachtige balade. Met trompet, met violenlaag. Een mooie, rustige afsluiter.

New dus. In vogelvlucht. Inderdaad verrekte nieuw, al dacht je na één keer luisteren wellicht ook dat het, zoals hierboven geschetst, op andere acts leek, dat je het allemaal al eerder gehoord had. Mijn advies, luister die plaat nog maar eens een keer. Voor de waanzinnig goed verzonnen puntige rockliedjes hoef je het écht niet te laten. Want laten we eerlijk zijn: Gem lijkt wellicht best weleens ergens op, maar doet nergens aan ‘schaamteloos kopiëren’. Meer juist, stelen ze op zeer genuanceerde wijze steeds de catchy mosterd bij rock-‘n-roller Abraham vandaan. En de luisteraar denkt dan uiteindelijk: “Verrek! Wát een leuk liedje! Ik wil dat nog een keer horen!” Met als concreet eindresultaat het resterende gevoel dat de tien tracks nog maar op één band lijken: Gem uit Utrecht.